تنها دست آورد سفر

نقاشی نسیه آرش از چهره ام، تموم هم نکرد با خودم ببرم، نشونم هم نداد.

مادر بودن یکی از سخت ترین کارهای دنیاست.

صبح بهشون گفتم نمیتونم مسئولیت قبول کنم ...

بچه فقط صبحانه خورده بود، یکم باهاش بازی کردم واقعا توان کنترل کردنش رو نداشتم، بیسکوییت دادم بخوره بجای خوردن خورد کرد ریخت رو فرش، اسباب بازی ریختم جلوش بازی کنه یه ربع نکشید دلش رو زد، کلافه شده بودم سرمو تو دستم جمع کردم و چند ثانیه چشمام رو بستم وقتی بازشون کردم دیدم نیست، سربرگردوندم روی میز نهار خوری دیدمش، بغلش کردم گذاشتمش زمین اینقد با دندونای تیزش گاز گرفت رو دست و صورت و پام جای سالم نموند، تا یه ثانیه ازش غافل میشدم هرچی تو کمد و کابینت ها بود میاورد پایین، سخت ترین لحظه کار خرابیش بود، نه میتونستم بشورمش و مای بی بی جدید براش بزنم نه تحملش کنم، زنگ زدم باباش گریه کردم، الان از یه طرف عذاب وجدان سوختن بچه رو دارم از یه طرف گشنه بودنش رو خب چه کنم میدونن که از غذا دادن به بچه ها میترسم بلد نیستم از یه طرف حالم بهم میخوره .....

یادمه یه بار داشتیم درمورد شرایط ازدواج حرف میزدیم نوبت به من رسید گفتم: اصلی ترین معیارم اینه که مامان طرف هم با ما زندگی کنه :)

این پست شنبه 19 فروردین 96 پیش نویس شده بود. الان تحت تاثیر این پست نیلی منتشر میشه :)

+ موج دوم سفرم از سحرگاه 26ام یعنی فردا آغاز میشه.

بشتابید

هلمایی که چند وقت هست میشناسید دست به یه کار جدید زده "طنزنویسی", فک کنم به دید اکثریت این نوع نوشتن به من نمیاد. خب راستش از روز ازلِ وبلاگ نویسی هم دغدغه نویسندگی نداشتم و یه چیزی بگم نزنید منو الان هم زیاد دغدغه اش رو ندارم ولی بعضی پست ها امیدوارم کرد مثلا اینجا که بخاطر چیدن چند تا کلمه ای که در لحظه شبیه حس ام بودن از جانب شما تشویق شدم و اینجا که میرزا گفتن: چه خوبه میزارم کانال "قلم دل". و هرازگاهی بعضی از پست ها رو با نگاه نویسندگی و سبک های مختلف امتحان میکنم آن هم برای دل خودم نه برای ادعا.

از اونجایی که بصورت خودخواهانه دوست دارم هر چیز مربوط به من رو دوستانم بخونن پس خواهش میکنم در وبلاگ سناتور تد پست های مربوط به نمک شو گروه دو رو بخونید. یکی از متن ها متعلق به منه و تجربه اول طنز نویسیم.

آدرس وبلاگ: کلیک کنید.

موردی نوشت

جدیدا فضای وبلاگ، همین جایی که خط خطی های من رو میخونید یه کوچولو دل زده شده و احتمالا حضورم و کندوکاوم لابه لای پست هاتون دل زده تر، باید بگم چون وبلاگ و آدماش برام مهم ان و دوست دارم حفظش کنم پس مدیریت زمانی میکنم که ثباتم در اینجا خدشه دار نشود. 

چند وقت پیش استاد جانمان برای تجدید دیدار دعوت ام کرد و من طی یه حرکت طوفانی بی خبر و غافگیرانه چهارشنبه رفتم دفتر کارش، بزنم به تخته جوون تر شدن، سمت جدید گویا ساخته بهشون. با یه لحن انتقامی گفتن: خبر داری دکتر "ت" دیگه مدیرگروه نیستن؟؟ یه چند ساعت درس براش نوشتم.....

پریسا چند روزی اومده تبریز مهمونی، دو روز عصر کلا باهم بودیم، آخ که من این دختر رو خیلی دوست دارم.

مهدیه باهام قهر کرده، حق هم داره. میگه: چه مرگته هرجا بگی با ماشین میام دنبالت ولی واقعا وقت نکردم. از یه طرف هم یادم رفت به بابام بگم براش حافظ باز کنه و بعد با معنی براش بخونه.

صدام بعد از چند ماه داره خوب میشه، تقریبا برگشته به حالت اولیه. هووورا

پست های "پیشنهاد" یادم نرفته ادامه داره، فقط یه کوچولو سرم شلوغه حتما مینویسم.

سه تا وسیله بهداشتی همیشه تو کیف ام دارم: 1. ناخن گیر: اکثر مواقع ناخن هام بلند ان.  2. مسواک: تقریبا ازش استفاده نمیشه فقط محض احتیاط. 3. کرم مرطوب کننده دست: نباشه تا مرز گریه پیش میرم.

هوا خوبه تقریبا.

خوابم نمیبره.

الان مثلا پست نوشتم، بیشتر شبیه گزارش کار به ماماناست. :)

یه توصیه

اگر پست "زن دوم" به انتخاب میرزا رو خوندید توصیه میکنم این پست رو هم لطفا بخونید.

منم میگم: سربازی بد است.

ولی ارزش نداره بخاطرش، مامان بابات رو وادار به طلاق کنی.

(کلی میگم.)

فقط حس میکنم.

آمار دقیقی از اینکه چند درصد از آدما وبلاگ مینویسن ندارم، فقط حس میکنم ماها(وبلاگ نویس ها) نکته سنج تر از بقیه آدماییم یا نه نه بهتره بگم به چیزهایی توجه میکنیم که برای بقیه زیاد جالب و مهم نیست و شاید هم بیان کردنش براشون خنده داره.

پنجشنبه نوشت.

امروز یعنی شش ماه بعد از فارغ التحصیل شدن سه ساعت سر کلاس نشسته بودم، همکلاسی هام اکثرا دانشجو هستن و از من کوچکتر، بالطبع من اطلاعاتم نسبت بهشون بیشتره، آخر کلاس یه پسر علیرضا نامی هی ازم مشاوره میخواست، بعد مثلا خواست بزرگونه حرف بزنه میگه: من خیلی کنجکاوم راز موفقیت شخصیت هایی مثل شما رو بدزدم. یعنی باور کنید به زور جلو خنده امو گرفتم آخه بچه جون چی میگی تو من در به در دنبال روزنه ای برا موفقیت ام. از اونجایی که پورشه ام دست دوستم بود و راننده امون مرخصی بود (الکی مثلا مام آره) با بی آر تی تردد میکردم (چشه مگه خیلی هم خوبه) از جلو دانشگاه رد شدنی چشمم به خونواده هایی افتاد که منتظر بودن بچه شون با نیش باز و امید به تک رقمی آوردن از سرجلسه بیاد بیرون، یادم افتاد که من موقع کنکور یه ایل با خودم نبردم جلو محل آزمون به ترافیک شهر هم اضافه نکردم. 

ایشالا همه امون موفق باشیم چه کنکوری چه غیر کنکوری، همه بتونیم به هدفامون برسیم و خوشبخت شیم. :)

کنکور به انتخاب "اسمارتیز"

"کنکور همه زندگی نیست." ولی مهمه خیلی هم مهمه.

برای دوستان بیانی که کنکور دارند آرزوی موفقیت میکنم .

چندبار پیش اومده

متنی در ذهنم بوده که قرار بوده تبدیل به پست شه یا پستی نوشتم ولی هیچ وقت انتشار ندادم حتی پیش نویس هم نکردم.

دلیل: وبلاگ های به روز شده ای که دنبال میکردم رو باز کردم، با پستی رو به رو شدم که انتشار پست من میشد جواب برای پست او، یا اظهار نظر غیرمستقیم درمورد پست او، یا مطلبی کنایه ای برای پست او.