"سکوت من صدای تو"

هر چیزی که در ج س ت ن آنی آنی

"سکوت من صدای تو"

هر چیزی که در ج س ت ن آنی آنی

"پری.ص"

کوچ کرده از بلاگفا :)
آغاز بیست و دومین فصل از زندگی ام :-)
الان شده بیست و سه :)
و الان شده بیست و چهار :)
الکی الکی شد بیست و پنج :)
شد بیست و شش، باورتون میشه؟! :)
99/05/05 ساعت 13:30 مهدی جان وارد زندگیم شد. (ازدواج تایم)
(در بیست و شش سال و پنج ماه و هشت روزگی)
یادم رفته بود بگم وارد بیست و هفت سالگی شدم. :)
28بهمن 1400 به جذابترین شکل ممکن 28 سالم شد.

"دل سرا پرده محبت اوست
دیده آیینه دار طلعت اوست
تو و طوبی و ما و قامت یار
فکر هرکس به قدر همت اوست"

بايگاني
نويسندگان

۱۷ مطلب در شهریور ۱۳۹۶ ثبت شده است

گودبای پارتی حالا هیچی عادیه، جشن طلاق هم بره تو عنبیه جفتتون، این گودبای پامپرس رو دقیقا کجای دلت جا دادی؟؟ دستشویی بچه اینقدر مهم بوده که یه ایل آدم سیبیل کلفت رو دور هم جمع کردی برا بچه ات آرزو کنن: همیشه دستشویی رفتن راحتی داشته باشی. یا مثلا بگن: وای عجیجم توالت رفتنت مبارک و میمون، واقعا چی میخای بگی؟؟؟

روم نشد عکس کیک بی ادبیشون رو بذارم.


۳۳ نظر موافقين ۸ مخالفين ۰ ۱۵ شهریور ۹۶ ، ۲۲:۳۸

به گفته خودش فقط یه شوخی بود, ولی برای یکی مثل من دلیلِ تامل. ثبات یک صفت در آدمی آن هم بصورت قطعی و همیشگی بنظرم خیلی کم پیش میاید, رفتار ما از قبل تعیین شده یا یک قانون نیست, تحت تاثیر محیط و شرایط و خیلی عوامل دیگر احتمال تغییر دارد. پس لزوما نمیشه گفت: فلانی ذاتا عصبی است, دیگری گیج و یا هر صفات دیگر ولی این وسط برخی عادت ها یا واکنش ها و حس ها هستند که تا حدودی همیشگی ان و امکان بالا و پایین شدن دارند. من قبول دارم زود اوج میگیرم, دقیقا به همان سرعت میتوانم به عصبانیتم غلبه کنم کافی است فرصتی اندازه کشیدن یک نفس عمیق بهم داده شود.تابستان با همه لحظات گرمش, شادی هاش, غصه هاش و سپری شدنش بزرگ شدن ثانیه به ثانیه من را هم به یدک کشید.

"کنار آمدن, پذیرفتن, غرور" این واژه ها تلاقی تنگاتنگی با درون من دارند. میدونید به هرحال ته ته هرچیزی کنار آمدن هست و من ترجیح میدهم بدون خم به ابرو آرودن کنار بیام صد البته در ظاهر, وگرنه همه میدانند هر اتفاق خوب و بدی تبعات خاص خودش رو داره, حسابِ این تبعات با خودم و خودم هست و تمام.

اگر از لحظه تولدم تا الان را مثل یه فیلم بازبینی کنند حتی یه شاخه گل کاکتوس هم نداشتم که باهاش دردودل کنم و بشه همدمم. حتی نمیدانم کاکتوس شاخه داره یا نه ولی این دلیل بر لطیف نبودن روحیاتم نیست. دیدن این گلها هیچ حسی درونم زنده نمیکند. در عوض در سوراخ سمبه های کیفم تهِ جیبم, شکلاتی, جاکلیدی و یا هرچیزی که بشه باهاش دلبری کرد پیدا میشه. آخرین دوستی آنلاینم چند وقت پیش در اتوبوس اتفاق افتاد, دختر بچه خوشمزه ی تقریبا دوساله ای که با این جاکلیدی دوستی چند ساعته مان را تضمین کرد.

جواب کامنت های چند پست آخر رو که میخوندم انگار با همه سر جنگ و ستیز دارم. :))

از عمد که قصد ناراحت کردن ندارم ولی اگر سهوا و ناخواسته کسی رو ناراحت کردم معذرت میخوام و امیدوارم بخشیده شم.

دو روزه دنبال معادل فارسی جمله "آلابا چورماخ" هستم پیدا نمیکنم. :))

حتی میتونید با این آهنگ آذری برقصید.


۱۷ نظر موافقين ۶ مخالفين ۰ ۱۲ شهریور ۹۶ ، ۱۸:۰۰

کسی که با صدای آرامش، ناخواسته می‌تواند ده‌ها آدم را مطیع خود کند. بانویی آرام و ذاتاً باکیاست، مدیر و مدبر. کم پیش می‌آید شخصی برایم تا حدی جذاب باشد که بخواهم کندوکاوش کنم و در موردش بیشتر بدانم. پروین پناهی، کسی است که این حس را در وجودم تجلی بخشید.

با دیدن عکس کتاب «روباه مهربان» که روی جلدش نوشته بود «نویسنده؛ پروین پناهی»، فهمیدم احساسم به من دروغ نمی‌گوید. در این دوماه، هرچه از خانم پناهی دیده‌ام و شنیده‌ام، سرشار از انرژی و امید بوده است؛ این‌که وقتی برای کار شخصی هم به بیمارستان رفته بود، بیکار ننشسته و عکس‌هایی از انواع تجهیزات با کوچکترین جزئیات ثبت کرده و فرستاده بود برای یاد دادن و آموختن حتی کلمه‌ای. اعتقادش این است که حیف است وقت‌مان بیهوده به بطالت بگذرد. در حد شعار نیست؛ چون مدیریت زمانش -حداقل برای من- واضح است.

در هر بحثی از هنرهای جدیدش رونمایی می‌شود؛ مثلاً بحث از موسیقی که می‌شود، شاگرد استاد شاطریان (استاد بزرگ تار آذری) بودن را از خوشبختی‌هایش تلقی و آرامشی که از نواختن نصیبش می‌شود را بیان می‌کند. شنیدن حرف‌هایش از ورزش تیراندازی، مقام‌های کشوری‌اش و مشکلاتی که باعث شد مسابقات جهانی را از دست بدهد، جالب است. همه و همه تجربۀ چندین سال تلاش، بردباری و رضا در مقابل مشکلات را نمایان می‌سازد.

وقتی درمورد این حجم از انرژی و منشاء آن، از خودش جویا شدم، لینک مصاحبه‌هایش را فرستاد؛ مصاحبه با «بانوی خبرنگار» و «مدیر مسئول روزنامه». وقتی این اندازه فعالیت، آرامش، خستگی‌ناپذیری و شادابی را در او ببینید، لحظه‌ای نمی‌توانید پروین پناهی را با خنده‌های همیشگی‌اش روی ویلچر تصور کنید. راستش را بخواهید، وقتی در آخر مکالمه‌مان برایم نوشت: «البته بهتر است بگویی چند سال پیش، بر اثر حادثه‌ای دچار ضایعۀ نخاعی شده است»، تازه یادم افتاد دوماه است موقع آمدن به کلاس‌مان؛ در طبقۀ همکف، مثل ما پله‌ها را گز نمی‌کند؛ با آسانسوری که تا به حال ندیدم، می‌آید. جالب است از اشتیاق و استقلالش بگویم؛ از زمان‌هایی که خبری از همایش یا نمایشگاه در جایی می‌شنود و اولین سؤالش این است: «آسانسور دارد؟». از سفرهایش بگویم؛ چه فرهنگی، چه زیارتی به ترکیه، سوریه، لبنان و گرجستان که ترجیح داده به تنهایی تجربه کند.

در شرح‌حالی که داد، این‌چنین نوشت: «پروین پناهی، نویسنده و پژوهشگر ادبیات کودک و نوجوان، برندۀ جایزۀ کتاب سال83، کتابخوان برتر، عضو فعال انجمن اهل قلم کشور، عضو انجمن صندوق حمایت از هنرمندان، بیمه بازنشستگی هنرمندان، خبرنگار، ورزشکار و دانشجوی مهندسی پزشکی، در حال حاضر شاغل به عنوان مدرس، در کارگاه آموزشی قصه نویسی». همۀ این عناوین پشت نام پروین پناهی است. کسی که الحق والانصاف، گواه خواستنِ به واقع توانستن است. مصداق اراده است و در یک کلام، کسی که ثابت می‌کند قلّت به معنای عدم‌کثرت نیست.


+ با تشکر از میرزا عزیز که زحمت ویرایش متن پست رو کشیدند. :)

۱۳ نظر موافقين ۸ مخالفين ۰ ۰۸ شهریور ۹۶ ، ۱۸:۱۸

برا یکی مثلِ من که اطرافیانش فراموش کردن اسم دختر عموش رو از عادی ترین خصوصیاتش میدونن, فراموش نکردن معمول ترین مکالمه یا نگه داشتن هرچیزی یعنی "جالب بودن, دوست داشتن, خاطره, آرامش" و همه این حس های خوب فقط برا دلِ خودمه و بس.




۱۷ نظر موافقين ۶ مخالفين ۰ ۰۵ شهریور ۹۶ ، ۱۹:۱۰


 

۲۱ نظر موافقين ۱۰ مخالفين ۰ ۰۵ شهریور ۹۶ ، ۰۰:۵۵

همیشه صراحتا گفتم: اگر به فرض محال امکان بازگشت به گذشته را داشتیم، به هیچ وجه دلم نمیخواست برگردم عقب. اما در این بامداد جمعه در لابه لای دست و پنجه نرم کردن با انواع حس ها از خوشحالی تا گریه تلخ آن هم مثل ابر بهار که نه ابر پائیز، دلم قانون شکنی موقت خواست مثل خنده های ثانیه ای وسط بغض یا بغض لحظه ای وسط قهقهه هام، شکستن قانون بازگشت. رفتن به دوازده سالگی و شدن آنچه که نخواستم بشه، حداقل به هیجده سالگی لعنتی و یا به لحظه هایی که دستم روی کیبورد حرکت میکرد و وبلاگی ثبت میکرد، به ثانیه ای که روی مانیتور نوشت: وبلاگ شما با موفقیت ثبت شد یا همچین متنی. کاش هیچ وقت .....

تقریبا چهارسال است که همیشه لبخند روی صورتم هست همیشه. خیلی ها به من حسادت میکنند حتی به خودم هم گفتن، فکر میکنند سرخوش ترین دختر دنیام و شاید بیخیالترین. میدانید اینجور وقت ها فقط لبخند میزنم، نه توضیح میدهم و نه توجیه میکنم. من حتی پیش مادرم که قاعدتا باید حس هایم را بفهمد به دردترین های دلم خندیدم، فقط باید چاره ای برای حالت نگاه و چشمانم بیاندیشم، خودم لو رفتن درونم را توسط این عضو نابکار میفهمم.

بلاتکلیفی مسخره و مضحکم را جز خودم هیچ کس نمیتواند بفهمد، یعنی حق هم دارد نتواند.

۱۳ نظر موافقين ۷ مخالفين ۰ ۰۳ شهریور ۹۶ ، ۰۳:۳۰