مثلا تا خود صبح بنویسم.

چه عیدی

چه شبی

چه خبرایی

چه مقاومتی

چه آرامشی

چه طوفانی

چه غوغایی

چه رویی

چه بازی هایی

چه زندگی ای

چه خنده ای

چه تلخ خندی

چه هوایی

چه تعطیلی

چه سکوتی

.

.

.

روزایی که فقط خاطره میشه!

امشب بلاخره سحر میشه

فردا هم میاد و میگذره

پس فردا هم همینطور 

حتی دو ماه دیگه هم میاد و میره

خب روزا یکی پشت دیگری میگذره

واقعا ارزش نداره غصه بخوریم

مگه نه؟؟!!

ما آفریده شدیم برا ساختن با روزای سخت

یا حتی برای ساختنِ روزای سخت

:))

هی من میگم به این میگن "پانتومیم" هی اون میگه رقصه باباجان

بعد از دو ساعت تمرین کردن با "هوهو و کوکو"، از تو اسپیکر صدای سالار عقیلی شنیده میشه که میخونه: "ای ایران فدای اشک و خنده تو دل پر و تپنده ی تو ..." با خوشحالی میگه: پری پری دو تایی با این برقصیم :||

جای خالی

آدمی هرچقدر هم توی تخیلاتش آینده رو خوشبینانه نگاه کنه، باز تو یه گوشه ای از این شهر وسیع خیال هاله ای از ترس میبینه، ترس به معنی رعشه های آروم ته دل. بعضی وقتها بعضی ترس ها رو دوست دارم، زندگی بدون هیجان و حتی ریسک خیلی سرد و بی روحه. وقتی پست قبل رو مینوشتم کلی به خودم خندیدم و تو دلم به خز بازی خودم فحش میدادم، که چی یکی وقت بذاره و به ده سال بعدِ زندگی من فکر کنه؟؟!! ولی خب واقعیت اینکه یه نتیجه که منتظرش بودم رو برام آشکار کرد، "زندگی آروم و روتین". فکر کنم خیلی هامون همه چی رو آروم میخواییم و هیجان های زندگیامون همه پیشامد هستن که بعضی هاش قابل پیش بینی و بعضی هاش غیرقابل پیش بینی هستن ولی من زندگی پرهیجانِ همراه با آرامش میخوام. یادم نیست کِی و کی یه بار گفت: بعضی از واکنش های ما در این فضای مجازیمون دقیقا عکس رفتارهامون تو واقعیته، بنظرم بیراه نگفته من تو بیرون از وبلاگ تقریبا یه دخترِ فرا شیطون و پیچیده ام، هرچند شیطنت رو نمیشه یک صفت همیشگی تلقی کرد، چون موقعیت میسازدش. 

:)

اولین خواست.

برا من ده سال بعدم رو متصور شید. :)