به صرف یک فنجان قهوه

خواهرانه هامون رو دوست دارم، گاه آروم و درگوشی، گاه با خنده هایی که گوش فلک رو کَر میکنه و گاه جدی و مهم. یه بار یکی از شما گفت: پری متوقع است، یک متوقع بالفطره، توقع داره همه مثل خودش خوب باشن. اینکه ایشون درست گفتن درش شکی نیست ولی واقعا خارج از شوخی، آدمها ذات متوقعی دارند، دیشب خواهرم با دلیل و برهان قوی، عقلی و احساسی ثابت میکرد که خیلی از اتفاقات اطرافمون اشتباهه، یا درمورد ضد ارزشهایی که خیلیها ارزش تلقی میکنند با عصبانیت حرف میزد. حس میکنم ما آدمها یه حصار سفت و بلند بالا کشیدیم دور عقایدمون و توقع داریم هیچکس از مرزهایی که ما تعیین کردیم تخطی نکنه و اینگونه یک دنیای دیکتاتوری رو درست کردیم، دنیایی که آدمهاش از هم دور و دورتر میشن. چقدر بهتره که بعضی وقتها کمی آسون بگیریم، ول کنیم، رها کنیم مثل اسم وبلاگ بانوچه "ول کن جهان رو قهوه ات یخ کرد".

به فاصله چند ماه

چند وقت پیش خبر خودکشی مشکوک یه دختر جوون تو شهر پیچید، هر کس از نگاه خودش قضیه رو بررسی میکرد و من به این فکر میکردم که "مُرد"، تموم شد همین. میتونست بمونه، زندگی کنه ولی...

حافظه خوبی دارم، یعنی به نسبت اهمیت موضوع حافظه ام یاری میکنه. اسم دختر بنظرم آشنا بود، بعد از چند ساعت درگیری ذهنی متوجه شدم همون عروس هجده ساله این پست بوده. 

هیچ منظور و نتیجه گیری خاصی مدنظرم نیست، فقط ناراحت شدم.

دریغ نکنیم

دیدین بعضی وقتها هرکدوممون دنبال بهونه ایم؟! دنبال بهونه برای انفجار، خالی شدن، عشق ورزیدن، حرف زدن، گند زدن، گریه کردن و بلند خندیدن و هزارتا عمل و ریکشن دیگه که منتظریم یکی بهونه اش رو بده دستمون. لطفا هوای همدیگه رو داشته باشیم و بهونه ها رو از همدیگه دریغ نکنیم، دنیای با بهونه پرجنب و جوشتر و صادقتره.