بودن یا نبودن مسئله این است..

چهارشنبه, ۹ فروردين ۱۳۹۶، ۰۵:۵۰ ب.ظ

وقتی معدل کارشناسیم رو دیدم اولین واکنش ام خنده بود, عددی دارای چهار رقم که دقیقا رمز کارت بانکیم هست :)

تا حالا به این فکر کردین که بود و نبودتون برا کسی فرق داره یا نه؟؟ مثلا افرادی بجز خانواده. حتی فکر میکنم اگه یه مدت طولانی نباشیم برا خانواده هم عادی میشه فقط اینکه حتما فراموش نمیکنن... اصلا بودن چه کسایی براتون مهمه؟؟

الان من در جایی به اسم بیان "بلاگر" محسوب میشم و شاید هیچ تاثیر مثبتی هم در زندگی, طرز تفکر, رفتار هیچکس نداشته باشم, حالا فرض بگیریم یک سال از من خبری نشد, نه پستی, نه کامنتی هیچی. بنظرتون تو ذهن کسی خواهم ماند؟؟ یا بعد از مدتی انگار در تاریخ بیان بلاگری به اسم من وجود نداشته؟؟ اگر نبودنم برا حتی یک نفر "بولد" بود, دلیلش چی میتونه باشه؟؟

(صرفا منظورم خودم نیستم, به عنوان مثال گفتم "من")

پ.ن: رسوایی2 ارزش دیدن نداشت ..

۰ ۹۶/۰۱/۰۹

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۱۷:۵۲

سِناتور تِد

خیر! خیلی خوشبینانه تا چند ماه بعد فراموش میشید! واسه همه همینه! واقعیت هم همینه!

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۱۷:۵۴

یا فاطمة الزهراء

تو جات برای من خالی میشه چون اسمت رو دوست دارم و تبریزی ای :دی یعنی همینا کافیه تو ذهنم بولد شی :)

بلاگرایی هم که دیدم یا شماره شون رو دارم هیچ وقت امکان نداره یادم بره

ولی من نباشم جز خانواده ام احتمالا فقط چندتا از دوستای خیلی صمیمیم دلتنگ میشن :) چون کار خاصی نکردم هیچ وقت

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۱۸:۰۳

بقیه هم ک میگن یادم نمیره و همیشه ب یادتم و تو عشقِ منی و تا ابد در خاطرم هستی هم همه ش شعاره :/ :)))) همه الکی میگن به مولانا :))) همینجا هم الآن میان میگن همه ی اینا رو :)))

به شدت بدبین هستم :)))

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۱۸:۰۸

یه حقیقتِ تلخه که خیلیا نمیخوان باورش کنن و خیلیا هم در برابرش گارد میگیرن و اخ اخ و پیف پیف میکنن واسش :)) ولی میتونم امضا کنم ک نود درصدِ جهان همینن!!

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۱۸:۴۴

منِ مجازی

+ من که گفتم نبینین خب :| خودتون لج کردین :دی

+ یعنی فروشِ میلیاردیش نمیدونم چجوری بوده :| حتما به ریال گفتن اینا تومن شینیدن -___-

خدایی مزخرف ترین فیلم تاریخ سینمایِ ایران بود ..

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۱۸:۴۶

آقای دال

راستش تو دنیای واقعی که بجز خانواده فکر کنم همه فراموش میکنند بعده مدتی حتی شاید خانواده هم فراموشت کنند ولی قطعا خییلی دیرتر از دیگران...

تو دنیای مجازی هم بازم فراموش میشویم ولی بعضی ها دیرتر ما رو از یاد میبرند و به نظرم فقط طول زمان فراموش کردنشون تفاوت داره! (البته اینم زیاد مطمئن نیستم!!)

+ من که میگم بد بود

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۱۹:۱۶

🍁 غزاله زند

باید انقدر حال‌خوب کن ،پرانرژی و شاد باشی که نبودت یه خلائی رو بین همه ایجاد کنه :)

ولی درمورده فراموشی،باید بگم ممکنه این اتفاق بیفته متاسفانه . . .

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۱۹:۱۷

💖 miss fatemeh 💖

تجربه ی فراموش نشدن رو نمیدونم...ولی تجربه ی فراموش نکردن رو دارم :)

هنوزم اسم بهترین دوستم موقعی که 4 سالم بود رو یادمه :)

شما رو هم به احتمال زد یاد یادم میمونه چون اولین کسی بودین که رویای من رو توی واقیعت داشت :)

برادرتون رو میگم :)

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۱۹:۳۰

ما جــــــــღــــــدہツ

نمیدونم چی ممکنه پیش بیاد

میگم شما یه مدت نیست و نابود بشید ما ببینیم چه واکنشی انجام میدیم

دلمون واست تنگ میشه یا نه

:دی

شاید آره شاید نه ولی حتما بعد از مدت ها

سال های سالهای بعد که شما نیستی

خیلیای دیگه هم نیستن

و شما میشین یک بلاگر دهه نودی نوشت:)

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۱۹:۵۲

ناشناس

اولا خانواده با بقیه آدما فرق داره و از یادش نمیره.

دوما

فراموش نشیم که چی بشه؟ بهمون توهین بشه؟

مثلا نظرمون رو بردارن از قسمت نظرات مثل بقیه رفتار نکنند وقتی مخالفتی کردیم

بعدش ببرند یک پست جداگانه کنند و بزارن با تیتر بزرگ مسخره کنند بگن داعش؟

http://words-gray.blog.ir/1395/12/24/%D8%A7%D9%85%D8%B3%D8%A7%D9%84-%D8%A8%D8%A7%D9%87%D8%A7%D8%B1-%D8%AF%D8%B3%D8%AA%D9%87-%D8%AC%D9%85%D8%B9%DB%8C-%D9%85%DB%8C%D8%B1%DB%8C%D9%85-%D8%A7%DB%8C%D9%88%DB%8C%D9%86

سوما

من از هر چی وب نویسی و وب نویسه داره بدم میاد و دوست دارم هر جا رفتم نا شناس نظر بدم چون اگر وب نداشته باشم راحت نظر مخالفم رو میگم و ترسی از مسخره شدن و ناراحتی از توهین ندارم.

وبلاگ خودمم دوست ندارم کسی دیگه نظر بده و از خودمم نمی نویسم هیچوقت.

www.shoara.blog.ir

نتیجه:هر نظر و ارتباط کلامی صرفا یک دیدگاه محسوب میشه و در مجموع در یک ردیف قرار میگیره و درستی و نادرستی اش زیاد مشخص نیست.پس تیترش نکن.

ببخشید دلم پر بود زیاد حرف زدم.

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۱۹:۵۳

اسمارتیز :)

یکی دوتل از کسایی که دنبالشون میکردم و دنبالم میکردن، چندماهیه که اصلا پیداشون نیست..‌‌ ینی مثلا از هفت- هشت ماه بیشتره... منم هر چند وقت یه بار که یادشون میوفتم، میرم یه کامنت خصوصی میذارم براشون..‌.

ولی خب یه دفعه منم این سوالو تو یکی از پستام پرسیده بودم که الان اگه مثلا منِ بلاگر افتادم مُردم، هیچکی نمی‌فهمه اینجا:/ که خب غم انگیزه:)

اینکه گفتین بود و نبود فرق داره، شاید فرق خیلی اساسی نداشته باشه(البته بستگی داره به درجه‌ی دوستی و محبت بلاگرا با هم) ولی خب آدم هر چند وقت یه بار یاد دوستش میوفته دیگه:)

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۲۰:۰۴

سوگل :)

اولین دوستم بود که اون زمان بهترین دوستم میشد.ولی فقط یه سال باهم بودیم و وقتی خونشونو عوض کردن کلی گریه کردم :(

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۲۱:۱۵

همتون مثل هم هستید.من فقط نظرم رو گفتم ولی دیدم چون من یه نفر مخالفت کردم، برداته مطلبش کرده نظر من باید توی بخش نظرات جواب دادهمیشد و من راضی نبود و نیستم نظرای من بر عکس نظرای بقیه تیتر بزرگ بشه.

تهدید و عصبانیت من هم بیشتر بخاطر این بود که نظر من رو پاک کرد و بعدش هم گذاشت توی پست مطلب!

اگر میخواستم مطلب بذارم وبلاگ خودم آماده مطلب گذاری بود البته نه بصورت تمسخر آمیز.

خواهشا از طرف خودتون پست بذارید نه دیگران.

هر چی آدم با آدمای مسخره سرو کله نزنه سنگین تره برای همین میرم و بدم میاد از شما ها.دیگه هم نظر نمیدم همه دنبال شده ها رو هم پاک می کنم...

۰۹ فروردين ۹۶ ، ۲۱:۱۷

مسـ ـتور

چه جالب! (:

----------------------------

دلم نمیخواد فراموش بشم و بارها به این موضوع فکر کردم و میکنم و خواهم کرد و نمیدونم توی ذهن دیگران میمونم یا نه منتهی اونی که باید این رو برام تفهیم کنه دقیقا خود دیگرانن که بیان و بگن "موندنی هستی تو ذهن و دلمون"...

۱۰ فروردين ۹۶ ، ۰۰:۵۰

آقاگل ‌‌

صادقانه بگم، از دل برود هر آن که از دیده برفت! تازه این شعر برای دنیای واقعی کاربرد داره وای به دنیای غیر واقعی! وای!

۱۱ فروردين ۹۶ ، ۱۸:۱۶

محمد حسین

این بودن یا نبودن عنوان منو یاد این کلیپ انداخت:

http://www.aparat.com/v/PT24j/%D8%AF%DB%8C%D8%B1%DB%8C%D9%86_%D8%AF%DB%8C%D8%B1%DB%8C%D9%86--%D8%B3%DB%8C%DA%AF%D8%A7%D8%B1_%D9%88_%D9%82%D9%84%DB%8C%D9%88%D9%86#

غم بودن ((:

۱۱ فروردين ۹۶ ، ۲۱:۴۶

گم نام

به نظرم خانواده هیچ وقت نبودن رو فراموش نمیکنه ولی عادی میشه

درباره خودم فکر میکنم اگه وبلاگمو ببندم به راحتی تو ایکی ثانیه فراموش میشم:)))
چون زیاد کسی ازم شناختی نداره
دلیلشم اینه که هم تو وبلاگ خودم هم تو وب دوستان کمرنگ بودم

۱۱ فروردين ۹۶ ، ۲۲:۰۰

این لطف شماست ولی حقیقت چیز دیگه ایه:دی.

آدمی که کمرنگ باشه و مبهم برای کسی جذابیتی نداره به نظرم
میشه عینهو میت:))))

۱۱ فروردين ۹۶ ، ۲۲:۱۶

میدونید چیه؟
وقتی یکی به یه موفقیتی میرسه خیلیا بهش تبریک میگن ولی فقط یه عده ای هستن که با اون موفقیت خوشحالی میکنن
و همینطور وقتی غمی سراغ یکی میاد خیلیا ابراز همدردی میکنن ولی فقط یه عده ای هستن که با اون غم ناراحت میشن
اون تبریکات و ابراز همدردیا میشه لطف:)
من همیشه محبت دوستان رو به پای لطفشون گذاشتم:)

+کامنتتون رو دیدم ولی الان نمیتونم جواب بدم یه مقدار ناخوش احوالم
معذرت میخوام

۱۲ فروردين ۹۶ ، ۱۲:۰۸

آذری قیز

چه بحث جالبی....
نمسیدونم واقعا چی بگم
ولی حس میکنم نظر تد درست باشه
آدم ها عزیزترین آدم های زندگی شونم بعد یه مدت فراموش میکنن
چه برسه به من که حتی شاید خانوادمم تا سالم نشده فراموشم کنن
منم جزو اون آدم های معمولی ام که مطمئنم تو ذهن هیچ کس نمیمونم

"سکوت من صدای تو"

"سکوت من صدای تو"

هر چیزی که در ج س ت ن آنی آنی

بودن یا نبودن مسئله این است..

نظرات (۲۶)

ارسال نظر