--------------------------------------------------------------------------------------
از جمله نتایج جایگاه مقدس داشتن در نگاه بچه ها :
1. جنگ بین محمد و امیر (فسقلی های من ) .
2. کلافه شدن .
3. ثبت شدن جایِ دندان های تیز و کوچولو رو دست و بازو بعنوان یادگاری.
4. دور شدن از دنیای آدم بزرگا .
5. تشدید لوس بودن .
و
.
.
.
عنوان: ترانه "دنیای من" . با دست کاری البته :)
وبلاگ حریر جان متوجه چالش زبان مادری شدم , علاقه مند شدم منم شرکت کنم. در گشت و گذارهام تو بیان پست آقای "من مجازی" رو دیدم , از آنجایی که زبان و حتی لهجه امون یکیه , همون پست ایشون رو مینویسم و میخونم فقط چند کلمه که لحن مردونه داشتن جابه جا شدن همین :)
از شانس من صدای ماشین های تو خیابون دو برابر شده , موتوری های عزیز در حال تردد از نوع مداوم ان , آمبولانس و ماشین آتش نشانی و طیاره و قناری و بلبل و مرغ و خروس های اکرم خانم و خود آقا ولی سر کوچه هم منت گذاشتن سر بنده و منو مورد الطاف خود قرار داده و هر کس به نحوی آهنگی از خود پلی کرده ان. یعنی عجله ای و هول هولکی یه چیزی ضبط کردم , ببخشید :) انگار واجب بود بخونمااا الله اکبر.
یعنی یک شب گازقطع شه سرما میکشه آدمو ...
امسال مانتوهای پائیزه و بارانی آکبند و بدون استفاده موندن ، خب لای شش ماه زمستون هرازگاهی پاییز میدیدیم .
خدا کنه این بدو بدوهام اونم تو این هوا نتیجه بده .
میگه: "تو" یک جایی بین سنت و مدرنیته "سرگردان" موندی ...
زمان, مکان, خانواده, جامعه, روحیات و ... همه و همه میتونند رفتار ما را تحت تاثیر قرار بدن, در کنار شرایط قوه ای داریم به اسم "تفکر" و بعد از به کار گیری آن, "اختیار" داریم که "انتخاب" کنیم و این انتخاب رفتار بیرونی و اجتماعی ما را دلیل میشود. در واقع نگاه مطلق در این بین زیاد قابل قبول نمیتونه باشه و طبقه بندی انسان ها در چند گروه(روشنفکر, مذهبی, مدرن, سنتی, امل و غیره) در نظر من توجیه نشدنی است. از همه خنده دارتر چهارچوب و مرزهایی است که برای هر کدام مشخص شده, چون کنترل رفتار هرکس جزء دست خودش, دست شخص دوم یا سومی نیست. پس منِ به اندیشه خودم یک انسان متعادل یا نرمال سعی در گلچین رفتارهایی دارم که "درست" بودنش را تشخیص میدهم. در نهایت نوع پوشش من دلیل بر سنتی بودنم نیست, همانطور که صریح حرف زدن و بعضا با طنز حرف زدنم دلیل بر مدرن بودنم نیست, اینکه روابط اجتماعی ام محدود به یک عده خاص نیست و با انسانهایی با عقاید حتی متفاوت با خودم معاشرت دارم دلیل بر روشنفکری ام نیست. من معتقدم در اجتماع بزرگ مانند یک کشور, همه عقاید میتوانند در کنار هم بصورت مسالمت آمیز ابراز شوند و چه بسا از بین این تفاوت ها بشه به ارزش های جذاب و تکامل یافته تری رسید. بشرطی که به غقاید هم احترام بگذاریم و هرکدام تحت عنوان گروه خاص خود را از دیگری جدا ندانیم ...
شمایی که من را با چادر دیدی, شمایی که همیشه فعل جمع در مقابل آقایان از من شنیدی, حق نداری در تصوراتت برای ارزشهای من محدوده دلبخواه تعیین کنی و با مشاهده بحثی که یک قطبش من و قطب دیگرش یک انسان جنس مخالف(من با کلمه"مخالف" مشکل دارم) و یا حتی دیدار من با همان فرد, مرا محکوم به دوگانگی و تضاد کنی .
و یا شما دوست عزیزی که مرا با شیطنت هام, زبان درازی هام, حرف های انتقادیم, خندیدن های بی پروام, رک بودن هام و شاید لوس بودن هایم دیدی حق نداری با دیدن و فهمیدن موضع ام نسبت به "حیا" و حتی پایبندی به محرم و نامحرم, مرا محکوم به زرنگ بازی و یا سرگردانی کنی ...
راحت بگویم, من نمیتوانم خودم را "بازی" کنم و هیچ وقت برای حفظ ظاهر و تظاهر به اونچه که نیستم نمیتوانم چیزی یا رفتاری رو برای خودم جبر و تحمیل کنم ...
"اصلا هم با لحن عصبی ننوشتم فقط کمی جدی نوشتم" :))
"حسین پناهی"
من خودم ذاتا انسان خوش بینی ام و اکثر مواقع نتایج مطلوبی از این نوع نگاه دریافت کردم .. این پست سه مهر نوشته شده ولی در حالت پیش نویس مونده بود, صرفا برا خاک نخوردنش انتشار داده شد :)
* مثل تمام بهمن های زندگیم, امسال نیز "اینروزهام" متفاوت با تمام روزها میگذرد, شاید همراه با تحول و شاید تکامل ...
+ این عکس هم دوست دارم :)
"پس ما دعای او را استجاب کردیم و او را از گرداب غم نجات دادیم و اهلِ ایمان را هم اینگونه نجات میدهیم"
+ اینروزا نمیتونم زیاد حرف بزنم. سعی میکنم در کمترین حجم, بیشترین مفهوم رو منتقل کنم :)
گامهای بدون هدف زیادی در زندگی ام برداشتم, بی هدف دوست میدارم, بی هدف مهربانی میکنم, بی هدف واقعیت ها را بیان میکنم. تا به الان با یک نگاه عاشق نشدم و همچنین با یک نگاه متنفر نشدم. هر آنچه دوست دارم به مرور برایم دوست داشتنی شده اند. در یک نگاه زیبا بودن و زشت بودن را تشخیص نمیدهم البته استثنایی هم وجود دارد و آن هم صرفا برای بچه هاست با یک نگاه دلم برای بچه های کوچک ضعف میرود. نمیدانم چرا اصرار در ربط بی ربطها دارم جانِ حرفم سر "گام برداشتن" است, موقع سرخوشی, موقع دلتنگی شاید فراتر از بی هدف و با چشمان بسته قدم بردارم, گام های من در روابطم مطمئنا هدفی دنبال نمیکنند. گامهای هدفمند فقط و فقط برای خودم معنا دارند و این بین هدف من درست بودن است که آن هم برمیگردد به رفتار خودم. بنظرم درست گام برداشتن بر همه هدفها مسلط است ...
"حق میدهم براتون مبهم و نامفهوم باشه"
هدف گیری "دارت" من زیاد خوب نیست :)
