صدام آروم میشه، حتی نامفهوم
دست خودم نیست، ناخودآگاهه
میخوام به شوخی اذیت کنم
صدام آروم میشه، حتی نامفهوم
نگاهمو از چشماش میدزدم
صدام آروم و نامفهومه
شاید بگه: چی؟!
نگاه میکنه
لبخند میزنه
یعنی چشماش لبخند میزنه
صحنه خیلی خوشگلیه
واسه همیشه ثبت میشه
واسه همیشه توی اعماق چشم و ذهنم ثبت میشه
.
حتی میتونم این صحنه رو تصور کنم
.
منم لبخند بدی ندارم.
کاری به هفته پُرکار و شلوغی که گذشت ندارم
کاری به بازرسی امروز ندارم
کاری به معاون اداره کل تجهیزات استان که فکر میکردم یه مَرد ریشو و اخمو و شصت ساله است ولی یه جوون بیست و هشت سی ساله خنده رو بود ندارم
کاری به اقتدار و آروم بودنش هم ندارم، حتی کاری به جدی بودناش هم ندارم
کاری به صبحونه نخورده ندارم، کاری به کارای نکرده ندارم
کاری به دست خط بد شده ندارم
فقط اومدم بگم، بارانیم رو تنم کردم، روسری رو سرم کردم و راه افتادم
رسیدم، رسیدم به جایی که باید
روسری رو از روی موهام کَندم
گوشی رو گرفتم دستم و برای آخرین بار از خودم عکس گرفتم
نشستم رو صندلی، گفتم بزن
الان منم و موهای پسرونه ام و آینه.
حتی کاری به پسخوراندی که قرار بفرستن هم ندارم.
ترم های اول دانشگاه بودم، به لباس های دانشگاهم میگفتم: لباس مدرسه.!
سر این همیشه مسخره میشدم.
میگفتن: هنوز هوای مدرسه تو سرشه.
ترم آخر هم بودم باز به لباس دانشگاه میگفتم: لباس مدرسه.!
باز هم مسخره میشدم.
میگفتن: این آدم نمیشه.
الان هم به لباس های اداره میگم: لباس مدرسه.!
اینبار میخندن ولی مسخره نمیکنن.
موضوع: پاییز دلتنگی
تاریخ: روزهای بیقراری
زمان: بوقت آرامش
مکان: کنج دل
سلام...
یادت هست نُقل حرفای روزهای آخرمان چگونه گذشتن اینروزهامون بود؟! درد تو احساسات دخترانه من بود و خشم من آزردگی غرور پُرجونت. چشمام رو میبندم، ذهنم رو خالی میکنم از هر صدایی، محو و تهی، آرومه آروم، حالا وقتشه پژواک صدای نفس هات بپیچه توی مغزاستخوانم، بشمرم تعدادشون رو مثل شمردن ستاره ها تو آسمون صاف و پُرستاره بهار، حس کنم گرمای نفست رو مثل گرمای دستات که لمسش توی سحرهای پاییزی خود آرامشه. یادت هست قرارمان بوقت تلاقی عقل و احساسمان در خواستنه؟! بخوای از ته دل، بخوام از ته دل. آه یادم نبود قرارهایمان را با فکر تو مهر زدم نه با حضورت، همان وقتهایی که لابه لای قرارهایمان چگونه سپری شدن آن لحظه های تو تنها کنجکاوی ام بود، همان لحظه هایی که بیشترش با بیخبری میگذشت. بیا ....
مرسی از حورا بخاطر دعوتش.
یهو دلم خواست بگم:
خیلی خوشحالم که وبلاگ مینویسم، یعنی خیلی خوشحالم که وبلاگ نویس موندم.
اصلا عجیب نیست آدم دلش برای دوستای وبلاگیش تنگ شه، حس خوبیه هرچند با همه خوبیش دلتنگیه باز.
خیلی دوست دارم یکی برام قصه زندگی ببافه.
از روز تولدم تا ....
شوهرش میگفت نودوهشت سالشه. لباس محلی گُل گُلی خوشگل و تروتمیز تنش بود. دست راستش پُر النگو و دستبند طلا بود. بوی عطرش خیلی حال خوب کن بود. دست چپش ساعت با مارک D&G بود. ناخنای دستش حنا داشت. ناخنش بلند و تمیز و یکدست بود. از روی روسری روی پیشونیش یه روسری دیگه بسته بود.
شوهر غُرغُروش دلیل جوون موندن زنش رو اینطوری توضیح داد: من هفتمین شوهرشم، شش تا رو فرستاده سینه قبرستون بچه هم نیاورده معلومه که جوون میمومنه.
داشتم سِرمش رو از دستش درمیاوردم آروم زیرگوشم گفت: منم دوست داشتم مادر باشم.
یه ساعته یه ژلوفین خوردم چپیدم تو اتاقم و یه درصد هم به این فکر نمیکنم که پس فردا بازید استانی دارم.
+ شکنجه دادن فقط شلاق زدن نیست که روح آدما شکننده تره. زخم نزنیم. زخم زبان نزنیم. همدیگه رو ناراحت نکنیم. دل نشکنیم. منت نذاریم. اذیت نکنیم.
