"سکوت من صدای تو"

اول باید بگم: نیلی جان ببخش، چون مطمئنا این پست اونچه که مد نظرت بود نیست.

میدونید به زبان آوردن "خودمون" یکی از سخت ترین کارهاست. من شاید در خلوت خودم به اینکه تقریبا خودم رو کامل میشناسم اذعان کنم ولی تحلیل خودم در جمعی سخته، نمیدونم استعداد رو در چه زمینه ای باید کندوکاو کنم، رفتار، اخلاق، درس یا هر زمینه دیگر، خب بوته گوجه فرنگی که نیستم حتی بدون پروراندن هم ذاتا یه استعدادهایی دارم ولی اعتقاد دارم باید برا هر استعداد مثبت تلاش کرد. بگذریم آسمان ریسمان بافتم تا از استعدادهام بگم، حالا تو این پست کاری به شکوفا کردنش هم نداریم.

به نظر بابا: استعداد مدیریت دارم، یکی از دلایلش رو هم اعتماد به نفس بالام میدونه.

خواهرم گفت: استعداد سخنوری (مثبت و منفی بودن منظورش رو خودش میدونه و خداش)

به نظر خودم: 

- نم پس ندادن: حتی امکان داره پرحرفی کنم(قبلنا بیشتر) ولی حرفی که نباید رو نمیگم، زیاد تحت فشار باشم ریلکس میگم: عزیزم نمیگم بیخیال شو.

- دیده نشدن: تنها موردی که هیچ وقت به ثبات نرسیدم "دختر خونه بودن" به دیدگاه کوکب خانم های طول تاریخ هست.(میتونم ادعا کنم هم آشپزی ام عالی هست هم سلیقه خونه داریم.) برام مهم نیست کسی یادش نمیمونه.

- دیده شدن، پا پس نکشیدن، تونستن: این قسمت زیرمجموعه های زیادی داره ولی میل سخن ام نیست. مهم یک روزنه ای است که برای ورود پیدا کنم، مطمئنا پایان خوبی رو رقم میزنم.

چند مورد هم تیتروار: شیرین زبانی، لودادن خودم، قدکشیدن، بعضی وقتا از عمدخودم رو به نفهمیدن میزنم. 

همین.

شما هم خواستید از استعدادهای خودتون بگید، اگه از استعدادهای منم که شرشر سرازیره متوجه شدین بگین به خودم امیدوار شم. :)