وقتی یه کاری رو هی پُشت‌گوش میندازم، روبه‌رو شدن باهاش سختم میشه. شروع میکنم به فرار کردن، خجالت میکشم بخاطر به تعویق انداختنش و در نهایت دنبال بهانه میگردم تا سرپوش بذارم برا بی‌معرفتیم. دقیقا مثل الان با این تفاوت که غلبه کردم به این حسه و پنل وبلاگ رو باز کردم، اومدم بنویسم و بگم: اینجا بقدری خونه امن برا منه که بی‌معرفتیم رو بدون هیچ عذر و بهونه‌ای پذیرفتم ولی نمیتونم "دلتنگیم" رو کتمان کنم.
اقای میم
بازگشت غرور آفرینتون رو تبریک میگم:)
اقای میم
و از اینکه همیشه همراه بنده و نوشته هام بودید ممنونم
بانوچـه ⠀
امیدوارم دلتنگیت اونقدری بشه که باعث بشه هر روز پست بذاری :دی
احسان ..
سلام
هر چند بسختی ولی در نهایت مورد عفو وبخشش قرار گرفتید:)
"بلاگرها به وبلاگ برمیگردند":)
دچارِ فیش‌نگار
سه ماه غیبت موجه :)
ازنظر بروزرسانی میگم
دچارِ فیش‌نگار
سلام و عرض ادب. بله حله :)
دچارِ فیش‌نگار
ممنون به دعای شما و خیرخواهی تون.
انشالله که شما و خانواده محترم و پدرومادر و دوستان و آشنایان همه خوب و خجسته باشند :)
گلاویژ ...
آه پری چه خوب گفتی.... هیشکی قد من نمی‌تونه احساس پشت این پست رو درک کنه...
جانان
🌹 سلام و درود پیشی خانوم نازنین
امیدوارم ک حالت خوبِ خوب باشه خانوم ،همینطور م... جان !
پری جان ی وقتایی میخای ـ نمیشه
ی وقتایی هم نمیخای و میشه
حکایتی ست و من و تو و ما کمتر درش مقصریم ، همینکه تو این دوران سخت ـ سلامتی ـ جای شکر داره !
مواظب خودت باش قیز
شادی و سلامتی و آرامش برات آرزومندم
رامین :)
پنش تومنتونو واریز کردن؟ :))
یاسی ترین
خوش برگشتی عزیزم
همه ماها گاهی غیب میشیم و پیدامون میشه. هممون میدونیم هیچ جا وبلاگ نمیشه ♥️
خوش برگشتین :)