همینقدر ساده، همینقدر آروم ...

به عصر یک روز سرد زمستانی وسط هفته، ترجیحا دوشنبه بعد از سپری کردن صبح و ظهر خسته نیازمندم که برف هم شروع به باریدن کرده. زیپ کاپشن طوسیم رو تا زیر چونه بالا کشیدم، شال نارنجی رنگم رو سفت روی پیشونیم پیچیدم و دستکش هم ندارم، با دستایی که بخاطر سوز و سرما قرمز شده در ورودی کافه داخل پارک ولیعصر رو باز میکنم و روی صندلی های چرمش میشینم و قهوه سفارش میدم.

شاید وقتشه کمی بزرگ شم.!

شنیدین میگن: مرگ خوب است، برا همسایه. یا هر اتفاق دیگه ای که همیشه همه برا همسایه انتظار دارن و انگار امکان نداره برا خودشون رخ بده. من اون همسایه ام، همیشه برام سوال بوده که چرا من باید تجربه کنم؟! چرا من هیچ وقت اتفاقات رو برا همسایه نمیدونم و همیشه اول خودم رو در معرض اتفاق میدونم؟! رفتن غیرقابل باور مهدیه آخرین ترکش امتحانات سخت زندگی بود که دردش تک تک سلولهام رو درگیر کرده، چطور ممکنه کسی که تو اوج جوونی تنها دوستمه به این سادگی بره و برنگرده؟! اون خنده ها، اون خنگ بودنا، اون پرحرفی ها، اون صدا مگه میشه دیگه نباشه؟! پریشب با خودم میگفتم: بخدا ما باهم آشپزی میکردیم، من هزار بار لمسش کردم، دستاشو، صورتشو، شبایی بوده که تو بغل هم خواب میرفتیم، اینا نمیتونه دروغ باشه. یه حس خیلی خودخواهانه توام با احساس ضعف دارم، انگار که دلم به حال خودم میسوزه و این به شدت حالمو از خودم بهم میزنه. ترسو شدم، از محبت کردن میترسم، از محبت دیدن میترسم. طلبکارم از همه دنیا، دوست دارم برا کسی که دو کلمه حرف میزنم بشینه برام ساعت ها حرف بزنه. حس میکنم یه کسایی هم هستن که خودمو بهشون تحمیل کردم، دوست دارم خیلی دوستانه و صریح بیان و بگن دست از سرشون وردارم. الان گریه هامو کردم، نفس عمیق کشیدم و حتی آب هم خوردم این یعنی ممنون از دلداری های احتمالی، آرومم الان فقط حس میکنم وسط یه کویر خیلی بزرگ گم شدم. مطمئن نیستم این روزا واقعی ان، دوست دارم یکی از این خواب بیدارم کنه. تو این لحظه هیچ چیز نمیتونست اندازه ماهی که از پنجره اتاقم دیده میشه و هی میره پشت ابرا و هی پیدا میشه بهم آرامش بده. خیلی جالبه به فاصله تایپ همین یه جمله درمورد آرامشی که بهم منتقل کرد محو شد از آسمون.

و نهایتا راضی ام به رضای خدا.

آیا این نیز بگذرد؟!

به این فکر میکنم که استراتژی شادی ساختن هامون تا کی میتونه جوابگوی حال دلمون باشه؟! من از اون دسته آدمام که تو بدترین و سخت ترین شرایط هم نمیشکنم، خودمو سرپا نگه میدارم و امیدوار. بجای غصه خوردن خودمو طالبی بستی مهمون میکنم، با تغییر نامحسوس رنگ موهام خودمو سرگرم میکنم. اسلش کرمی رنگ و مانتوم رو تنم میکنم، با یه دلستر تو دستم و هندزفری تو گوشم میزنم بیرون و تمام سعیم بر اینه که باور کنم همه چیز نرماله درحالی که نیست. راستش کنار اومدن با این دوره های سخت زندگی و امیدواری های شاید کاذب همیشه نتایج مطلوبی داشته برام، یعنی همیشه بعد از یه بازه زمانی ناآروم موقت یه مدت آرامش تقریبا باثبات تجربه کردم. انگار که به خودم قبولوندم خدا همیشه حواسش بهم هست پس میتونم از نو شروع کنم. میترسم از روزی که هیچ دلیلی پیدا نکنم برا ساختن حال خوب هرچند موقت، واقعا ترسناکه. آدمایی مثل من به بمبست نمیرسن ولی اگه برسن بد میشکنن خیلی بد.

دیگه نباید خودمو بزنم به خِنگی، دیگه نباید اندازه چند روز و چند ماه و چند سال پیش الکی خوش باشم. شاید تعجب کنید ولی باید بگم خیلی بیشتر و بهتر از همه میفهمم، درک میکنم و متوجه میشم (این سه تا فعل معنی یکسان ندارن اینجا). فقط اعتقاد دارم بعضی وقتها باید ندید، نشنید و نفهمید. فهمیدن همیشه هم خوب نیست. بعضی وقتها باید از کنار خیلی اتفاقات آروم رد شد، یه لبخند و تمام. همیشه قرار نیست همه چیز رو توضیح بدیم بعضی وقتها بهتره حق رو دو دستی بدیم به بقیه و ادامه ندیم.

و اینکه حتی بیست سال بعد هم خودمو قاطی دنیای آدم بزرگا نخواهم کرد. 

 

آره این میتونه یه "اتفاق" باشه برام

مگه غیر از اینه که ما زاده شدیم برا نوشتن؟! هرچند ساده، هرچند آروم...

تا به حال دلتون لک زده برا اتفاقی که تجربه اش نکردین؟! نخندین بهم من تا به الان تئاتر نرفتم و اینروزها شدیدا دلم لک زده برا تماشای یه نمایش خوب تئاتر با یه همراه حال خوب کن.