"سکوت من صدای تو"

غم که یکی دوتا نیست، ما هم که بلدیم بال و پرش بدیم و شاید... بهتره بگم ما هم که بلدیم با واقعیت ها روبه‌رو شیم. دوست داشتنی هام رو برا خودم دوست داشتنی تر میکنم. بجای اینکه حرص اونی که ندارم رو بخورم، وقتم رو بیشتر صرف داشته هام میکنم. محبت زوری نمیشه، دوست داشته شدن زوری نمیشه ولی میشه لبخندم برا محبتهایی که میبینم پُر زورتر شه، میشه قدر دوست داشته شدنهام رو جون دارتر بدونم. تلاش میکنم برا موفقیت، میجنگم برا حق، نفس میکشم برا خوشبختی ولی موفق نمیشم با کوبیدن دیگری، حقم رو با باج دادن نمیگیرم، خوشبخت نمیشم با بدبخت کردن دیگری. آگاهتر میشم، آزادتر میشم، آرومتر میشم، جسورتر میشم و "تر"های خوب زندگیم رو به "ترین"های رنگی و خوشمزه تبدیل میکنم، لحظه هام رو با "ترین"های دوست داشتنیم زیباترین میکنم. مگر نه که از گریه تولد تا خاموشی مرگمان را لحظه ها رقم میزنند؟!