"سکوت من صدای تو"

مشکل بیشتر اینه که دیر می‌رسیم به چیزی که روزی آرزومون بوده. اون موقع دیگه از دهن افتاده. دیگه آرزو نیست. آرزوی روزهای دوره.

یه زمان (این یه زمانی که میگم از فاصلهٔ سال ۹۰ تا ۹۸ مد نظرمه!) آرزوم این بود موهام دم اسبی باشن و یه مک‌بوک زیر دستم داشته باشم... الان با موهای مواجی که دمش روی گردنم نشسته و انگشتایی که روی کیبورد مک‌بوک داره می‌لغزه اینا رو برات می‌نویسم ولی همه چیز رو می‌بینم جز این ۲ تا آرزوی دیرینهٔ برآورده شدم! نمی‌دونم علتش چیه ولی همه‌مون به این حواس‌پرتی‌های این مدلی دچاریم :/

عزیزم چه حس بانمکی..

همون کامنت آقاگل 

+

حس های خوبت مستدام بمونه 💙💙💙

سلام بر نازنین عروس  ❤❤

شاید از احوالات زمونه ما باشه که یه ذره اینجور دلتنگ وبی قرار هستیم و انگار دلمون هر چی هم که داشته باشیم بیرون یه چیز هایی خرابه که به اونا راضی نمیشه اونقدر مشکل درست کردن که خوشی های ساده خودمون رو هم نمیبینیم

نمیشه اسمشو گذاشت ناشکری 
باید بگیم ما با تفاوت سنمون ارزوها و دست اورد هامون عوض میشه و دست اورد هر زمان مختص زمان خودشه نه زودتر و نه دیرتر به درد نمیخوره

عادی شدن و عادت مشکلمونه ... اینها باعث میشن،، ماشینی و عجول از کنار همه ی رسیدنها و لحظه ها بگذریم.. فقط یک ایست،، آرام کردن و تمرکز،، همه چیزو دوباره یادمون میاره و شکر آغاز میشه.. بعد از  شکر واقعی،، دیگه هیچی مثل قبلش نمیشه! 

دارم سعی می‌کنم تپل فرضت کنم و داده‌هام کافی نیست براش:))