در رو باز میکنم و میام تو، فضای خونه نیمه تاریکه و یکمم خفه، کولر رو روشن میکنم، تلویزیون رو روشن میکنم و رمز گوشیم که تو شارژ هست رو میزنم، تلگرام رو باز میکنم، تو یه کانالی یه چیزی میخونم و دلم میخواد بیام تو وبلاگ در مورد حسی که بهم منتقل کرد بنویسم. میرم از تو اتاق لپ تاب رو میارم و میشینم تو پذیرایی نیمه تاریکمون پست رو مینویسم، همین پستی که الان درحال خوندش هستین. امشب قراره چندین صفحه از دفترچه یادداشتم با جملاتی که یه عالمه بار سنگین با خودشون حمل میکنن پُر شه. قراره یه روزی یکی بشینه دفترچه یادداشتم رو ورق بزنه و از لابه لای کلمه ها و جملاتِ گاه آروم و گاه مضطربش منو بفهمه، کاش قبلش وبلاگم رو هم بخونه و برسه به این پست که میخوام بهش توصیه کنم برای فهمیدنم بهتره به دست خطم تو هربار نوشتن هم توجه کنه. وقتایی که سختی ها بهم فشار میارن دوست دارم از آسودگی ها بشنوم، از آرامش، از امیدواری ها، برا همین هیچ وقت بازی کی بدبختره رو دوست نداشتم، هیچ وقت به کسی نمیگم: تو هم دلت خوشه ها. خب دلخوش بودن مگه بده؟! دوست دارم زیر این پست هر کس یکی از خوشی های الانش رو بگه.
خوشی من درحال حاضر: میخواستم آماده شدن برا یه کاری رو بنویسم که مامانم از تو حیاط صدام زد، گفتم: بله مامان، دوباره صدام زد، گفتم: مامان جان خب حرفت رو بگو، سه باره صدام زد و تاکید کرد باید برم پیشش. این پهلو اون پهلو شدم و رفتم حیاط، سیب ها رو تو دستش نشونم داد و گفت: یکم شخصیت داشته باش. خندیدم و گفتم: چشم عشق جانم.
"البته الان سیب ها رو شستم"
لبخند :)
