بیشتر از نیم ساعت(3)

آنچه گذشت.

شاید پشت پارک، مدرسه یا مهدکودکی هست که فوج فوج دختربچه از داخل پارک خود را به خیابان میرساندند، بعضی ها با مادرشان و بعضی ها تنها یا دست در دست یکدیگر. دخترک مثل همیشه عاشقانه با چشم دنبال بچه ای میگشت که یادآور کودکی خودش باشد، از همان فاصله دور میتوانست عاشق دخترکوچولویی شود که در یک حرکت مقنعه سفیدش را از روی سرش کَند، موهای خرماییش دل آدم را به رعشه درمیاورد، آرام آرام دکمه های مانتوی صورتی رنگش باز میشدند لابد زیر مانتو لباس گرمی پوشیده بود، چون اکثر دوستاش سویشرت به تن داشتند، نزدیکتر که شد چشم های تیله دخترک محو تماشای قهوه ایه دوست داشتنی چشم های همزاد کوچکش شد.

سالهاست این یادآوری یه شب خوشمزه رو برامون به ارمغان میاره.

هر سال شب تولد بابا به داداش ها با این مضمون پیام میدم: فردا تولد باباست، یادت نره تبریک بگی.

# مثل امشبمون.

گفت: شب های برره دانلود کردم.

همون لحظه زنگ زد و گفت: قول بده همین دختر 18_19 ساله بمونی.

حداقل سه بار تو تولدهام حضور داشته. 

اینکه یه وقت هایی دختر چهارده ساله ام و یه وقت هایی میتونم خانم سی و چند ساله بشم زیاد هم جذاب نیست، اونم برا من که تو لحظه زندگی میکنم.

یکی از معایب پاییز

الان بیرونم، تا برسم خونه استرس خواهم کشید.

پ.ن: 18:38 دم در خونه، نون هم خریدم.

قدم زدن رو نیمچه برف حتی با لباسی که گرم نیست

بعد از چند روز خستگی خیلی چسبید، حتی به قرمز شدن نوک دماغ هم میارزید. دستات رو بچپونی تو جیب بارانی و خیابون رو در حد دویدن قدم بزنی و هی حواست باشه که کفشت رو آسفالت و موازییک های کنار خیابون سر نخوره.

+ بودن پریسا هم شد تکمیل کننده حس های خوبم.

بهش میگم:

من: نمیدونستم اینقدر دوستت دارم.

او: خلایق هر چه لایق، متاسفم برات یعنی ته دوست داشتنت منم؟؟ خیلی کج سلیقه ای.

جاده اهر-تبریز