همین الان

یه مردِ خیلی قوی هیکل و دوتا پسر جوان دم در بودن، میگن: کیه؟؟

من: بابا نمیشناسم یه مردِ گُنده است با دوتا پسر!

بابا نگاه کرد گفت: تعارف کن بیان تو.

رفتم آشپزخونه به آبجی میگم: اینا کین؟؟

آبجی: اون آقاهه بزرگتره، پسرِ تنها خاله امونه، اون دوتا هم نوه های خاله.

:||

آبجیم تعریف میکنه:

یه استاد ادبیات فارسی داشتیم زُل میزد به چشم تک تک دخترای کلاس و وقتی دل سیر نگاه کرد میگفت:

"گُوزَلهَ باخماخ ثَوابده"

(ترجمه هم نمیکنم)

رازِ یک دیدار

اولین کافه ای که داخلش شدیم، فقط دک و پوز و بزک دوزکش بود هیچی نداشتن، نفری یه چایی دارچین خوردیم. کافه بعدی یه موهیتو و اون یکی هم دقیق یادم نیست ولی شکلاتی بود سفارش دادیم. ما دوتا نوشیدنی هامون رو share کردیم، من اول نصف موهیتو رو خوردم همونطوری که نرگس اول نصف اون یکی رو خورد و ادامه اش رو من.

:)))

عشق چندشی داشتن

میتونم صراحتا بگم از بیشتر عشق های افسانه ای و اساطیری خوشم نمیاد که هیچ بلکه بدم میاد، اسم "ویس و رامین" و عشق آتشینشون رو زیاد شنیده بودم، هی مشتاق بودم بخونمش و هی نمیشد، خیلی اتفاقی وقت شد خلاصه وار یه چیزایی درموردشون بخونم.

با همین صدای گرفته، با همین تن بی جون حتی

هیچ وقت فکر نمیکردم یه روزی بشینم و به ماهی ها فکر کنم، به اینکه همیشه همه چیز رو برا اولین بار تجربه میکنند، به اینکه خوشبخت ترین مخلوقات خدا هستند، به اینکه حتی میشه به ماهی ها حسادت کرد...

"ابر ابله"

دلم بلاگفا خواست

بلاگفا خیلی بهتر از بیان بود

حداقل خلوت تر

مثلا تا خود صبح بنویسم.

چه عیدی

چه شبی

چه خبرایی

چه مقاومتی

چه آرامشی

چه طوفانی

چه غوغایی

چه رویی

چه بازی هایی

چه زندگی ای

چه خنده ای

چه تلخ خندی

چه هوایی

چه تعطیلی

چه سکوتی

.

.

.

روزایی که فقط خاطره میشه!

امشب بلاخره سحر میشه

فردا هم میاد و میگذره

پس فردا هم همینطور 

حتی دو ماه دیگه هم میاد و میره

خب روزا یکی پشت دیگری میگذره

واقعا ارزش نداره غصه بخوریم

مگه نه؟؟!!

ما آفریده شدیم برا ساختن با روزای سخت

یا حتی برای ساختنِ روزای سخت

:))

هی من میگم به این میگن "پانتومیم" هی اون میگه رقصه باباجان

بعد از دو ساعت تمرین کردن با "هوهو و کوکو"، از تو اسپیکر صدای سالار عقیلی شنیده میشه که میخونه: "ای ایران فدای اشک و خنده تو دل پر و تپنده ی تو ..." با خوشحالی میگه: پری پری دو تایی با این برقصیم :||

جای خالی

آدمی هرچقدر هم توی تخیلاتش آینده رو خوشبینانه نگاه کنه، باز تو یه گوشه ای از این شهر وسیع خیال هاله ای از ترس میبینه، ترس به معنی رعشه های آروم ته دل. بعضی وقتها بعضی ترس ها رو دوست دارم، زندگی بدون هیجان و حتی ریسک خیلی سرد و بی روحه. وقتی پست قبل رو مینوشتم کلی به خودم خندیدم و تو دلم به خز بازی خودم فحش میدادم، که چی یکی وقت بذاره و به ده سال بعدِ زندگی من فکر کنه؟؟!! ولی خب واقعیت اینکه یه نتیجه که منتظرش بودم رو برام آشکار کرد، "زندگی آروم و روتین". فکر کنم خیلی هامون همه چی رو آروم میخواییم و هیجان های زندگیامون همه پیشامد هستن که بعضی هاش قابل پیش بینی و بعضی هاش غیرقابل پیش بینی هستن ولی من زندگی پرهیجانِ همراه با آرامش میخوام. یادم نیست کِی و کی یه بار گفت: بعضی از واکنش های ما در این فضای مجازیمون دقیقا عکس رفتارهامون تو واقعیته، بنظرم بیراه نگفته من تو بیرون از وبلاگ تقریبا یه دخترِ فرا شیطون و پیچیده ام، هرچند شیطنت رو نمیشه یک صفت همیشگی تلقی کرد، چون موقعیت میسازدش. 

:)