سالهاست این یادآوری یه شب خوشمزه رو برامون به ارمغان میاره.

هر سال شب تولد بابا به داداش ها با این مضمون پیام میدم: فردا تولد باباست، یادت نره تبریک بگی.

# مثل امشبمون.

گفت: شب های برره دانلود کردم.

همون لحظه زنگ زد و گفت: قول بده همین دختر 18_19 ساله بمونی.

حداقل سه بار تو تولدهام حضور داشته. 

اینکه یه وقت هایی دختر چهارده ساله ام و یه وقت هایی میتونم خانم سی و چند ساله بشم زیاد هم جذاب نیست، اونم برا من که تو لحظه زندگی میکنم.

یکی از معایب پاییز

الان بیرونم، تا برسم خونه استرس خواهم کشید.

پ.ن: 18:38 دم در خونه، نون هم خریدم.

قدم زدن رو نیمچه برف حتی با لباسی که گرم نیست

بعد از چند روز خستگی خیلی چسبید، حتی به قرمز شدن نوک دماغ هم میارزید. دستات رو بچپونی تو جیب بارانی و خیابون رو در حد دویدن قدم بزنی و هی حواست باشه که کفشت رو آسفالت و موازییک های کنار خیابون سر نخوره.

+ بودن پریسا هم شد تکمیل کننده حس های خوبم.

بهش میگم:

من: نمیدونستم اینقدر دوستت دارم.

او: خلایق هر چه لایق، متاسفم برات یعنی ته دوست داشتنت منم؟؟ خیلی کج سلیقه ای.

جاده اهر-تبریز

هر روز خنگ تر از دیروز

امروز بشدت خسته شدم، از اون خستگی های دوست داشتنی. تو این فکر بودم که یا خدا کی حوصله داره کلی لباس اتو کنه، کی حوصله داره فردا پاشه بره دانشگاه. یهو استاد جان زنگ زد.

ایشان: پری جان دخترم، برا پنجشنبه متن هات رو آماده کردی؟؟ چهارشنبه میبینمت.

من: فردا نیام یعنی؟؟ دو آذر چهارشنبه نیست؟؟

ایشان: بگو ببینم خبریه؟؟ حواست نیستااا [میخندد، بلند میخندد]

+ صبح هم برا یه چیزی تاریخ میزدم، نوشتم: 96/9/29

+ عصر هم بجای اسم یه بنده خدایی، اسم یه بلاگر رو گفتم.

++ وغیره ها رو هم نمیگم بلکه یکم حفظ آبرو شه.

تو استاد اینی که "خودت رو از چشم بندازی".

گفت: یکی از مهارت ها و یکی از ضعف هام رو بگو.

# همینقدر بی ملاحظه

نباید سرما بخورم.

همه چی میخواد دست به دست هم بده و من سرما بخورم ولی دارم مقاومت میکنم. سشووارم پریروز سوخته، موهام خیسه، گاز هم به لطف همسایه پوکید.

داغان رانندگی میکنی حواست رو جمع کن خب، با حوله رو موهام ورمیرفتم که یهو یه صدای مهیبی اومد، فکر کردم خدایی نکرده ماشین چپ کرد، صدا ادامه داشت. از شانس خوبم بخاطر اینکه سرما نخورم لباس مناسب پوشیده بودم، زود پریدم بیرون، بله همسایه با ماشین سنگین(اسمش رو نمیدونم) داشته از تو کوچه رد میشده، گوشه ماشین گرفته به لوله گاز خونه ما، با هول و ولا شماره 194 رو گرفتم الان صداش رو خفه کردن ببینیم چه میکنن.

اه از همسایه هم شانس نیاوردیما، یعنی سرما بخورم صدام بگیره میزنم میپوکونمشون. :|

طفلی هم وطن های زلزله زده. :||

ربط دادنش با شما

تکرارهای دنیا کم نیست، پارسال بیست و هفت آبان امسال دو آذر. هفت ترمِ کارشناسی با همه خاطرات خوب و تلخیاش که کم هم نبود، ایده آل من نبود یعنی سه و نیم سالی که میخواستم نبود ولی خب همیشه که همه چی به خواست ما پیش نمیره.

بعد از کمی حرف زدن گفت: پنجشنبه تا برسی جون به لبم نکنیا، چهارشنبه که میبینمت، اصلا با خودم بیایی یا تنها باید 8:30 جلو چشمم باشی، تحت تاثیر همون چند صفحه ای که از کتاب جز از کل (اطلاعات بیشتر) شنیدم و همین اول کاری دارم عاشق بابای جسپر میشم، با تاثیر گرفتن از این جمله کتاب: "هیچ وقت با آدم ها ساعت 7:45 یا 6:30 قرار نگذار جسپر. باهاشون ساعت 7:12 یا مثلا 8:03 قرار بگذار." یا بهتره بگم جمله قبلترش، گفتم: ساعت 8:16  میبینمتون. گفت: تو همون ساعت 9 پیش من حضور بزن چهل و چهار دقیقه دقتت پیشکش.

+ چقدر دوست دارم این پست رو صخی بخونه :)

++ هیچ کس هم نمیاد که دعوت کنم بیاد همایش.

ما بلدیم غم ها را با هم به دوش بکشیم.

ما برای آنکه ایران گوهری تابان شود

خون دلها خورده ایم

تاریخ وطنم کم بلا ندیده، حادثه و اتفاقات تلخ همواره همراه ما بوده. میگن: آدم ها گِرد شیرینی جمع میشن ولی من میگم: ایرانی جماعت شاید تو شادی ها غایب باشن ولی غم رو شریکن، پارسال به فاصله چند ماه فهمیدم اندوه برای علی بهانه ای بود برای سوختن به حال چند کوپه از یک قطار، همدردی با یک شهر، سهیم شدن در داغ یک کشور و مغموم شدن و حس خواهری برای چندین دنیا، دنیای کودکی خُرد، دنیای پیرمردی تنها، آره همه این ها رو غم فاجعه پلاسکو، اندوه کیمیا شدن مردان وطنم در معدن به من فهماند.

+ این عقل ناقص من میگه: الان وقت بحث سیاسی نیست، اصلا رک بگویم جان انسان ها ابزار خوبی برای بازی های سیاسی و تبرئه یا مجرم شناختن یکدیگر نیست حداقل الان وقتش نیست. الان ایران همدلی میخواهد، کمک میخواهد، نان، آب، پتو همینقدر نیاز ساده میخواهد، خون میخواهد خون.

++ دیروز ما داغ دیدیم امروز هم ما داغ دیدیم، دیروز منِ تُرک سوختم امروز منِ کُرد زیر آوار مانده، ما ایرانیم همه با هم.

دلخوشی

یکی پیدا شه و بپرسه "خوبی؟؟" و تو مثل آتشفشانی که شروع به فوران کرده بگی "نههههههه". نپرسه چی شده چرا شده، فقط برات حرف بزنه، بنویسه. از هر دری از هر وری، هیچ توصیه ای نکنه، از ناراحتی های خودش نگه فقط حرف بزنه.