پیدایم کن...

 

اینجا موقتا حال عالی نداریم.

همیشه صراحتا گفتم: اگر به فرض محال امکان بازگشت به گذشته را داشتیم، به هیچ وجه دلم نمیخواست برگردم عقب. اما در این بامداد جمعه در لابه لای دست و پنجه نرم کردن با انواع حس ها از خوشحالی تا گریه تلخ آن هم مثل ابر بهار که نه ابر پائیز، دلم قانون شکنی موقت خواست مثل خنده های ثانیه ای وسط بغض یا بغض لحظه ای وسط قهقهه هام، شکستن قانون بازگشت. رفتن به دوازده سالگی و شدن آنچه که نخواستم بشه، حداقل به هیجده سالگی لعنتی و یا به لحظه هایی که دستم روی کیبورد حرکت میکرد و وبلاگی ثبت میکرد، به ثانیه ای که روی مانیتور نوشت: وبلاگ شما با موفقیت ثبت شد یا همچین متنی. کاش هیچ وقت .....

تقریبا چهارسال است که همیشه لبخند روی صورتم هست همیشه. خیلی ها به من حسادت میکنند حتی به خودم هم گفتن، فکر میکنند سرخوش ترین دختر دنیام و شاید بیخیالترین. میدانید اینجور وقت ها فقط لبخند میزنم، نه توضیح میدهم و نه توجیه میکنم. من حتی پیش مادرم که قاعدتا باید حس هایم را بفهمد به دردترین های دلم خندیدم، فقط باید چاره ای برای حالت نگاه و چشمانم بیاندیشم، خودم لو رفتن درونم را توسط این عضو نابکار میفهمم.

بلاتکلیفی مسخره و مضحکم را جز خودم هیچ کس نمیتواند بفهمد، یعنی حق هم دارد نتواند.

عروس شدم+ ادامه مطلب

یه توپ دارم قلقلیه...

1. فوتبال ایران در سطح لیگ برتر چقدر درآمد دارد؟؟

2. درآمد حاصل از فوتبال چه میشود؟؟

3. چقدر برای فوتبال هزینه میشود؟؟

4. ماجرای بخش خصوصی و دولتی چیه؟؟

همینجوری دلم خواست یکم فوتبالی شم. :)

ریز مبلغ قرداد بازیکنان و مربیان

ماشین حسابم سوخت, شما اگه تونستید به منم بگید چقدر پول این وسط جابه جا شده؟؟

یه لحظه فکر کردم یه میلیارد داشته باشم چیکارا که باهاش نمیکنم.......... اصلا دلم یه میلیارد تومن پول خواست. :))

راستی یه عکس تو تلگرام دیدم, نوشته بود: ماشین شش میلیاردی در خیابان های تهران ^_^

داداشم میگه: کسی که تو حسابش ده میلیارد پول داره, مطمئنا خرجش بیشتر از یازده میلیارده. میگه: هیشکی دخلش با خرجش نمیخونه. والا چند روز پیش ته حسابم 200 هزارتومن پول بود هنوز 50 تومنش مونده, تازه 23 تومن هم تو کیف پولم دارم اینو از حسابم برنداشتما. :))

از کابوس هایت حرف بزن.

از طرف واران عزیز دعوت شدم به بازی وبلاگی که خانم اَسی برگزارش کرده. :)

زیاد خواب میبینم ولی همه اش یادم نمیمونه, بعضا میتونم رو خواب هام تسلط داشته باشم و به سمتی که دوست دارم سوقش بدم. حتی شده وسط خواب بیدار شدم رفتم آب خوردم, رفتم بابا گردنم رو ماساژ داده برگشتم خوابیدم و ادامه خوابم رو دیدم. خواب های تکراری هم دارم اما الان بحث سر کابوس است. دوتا از کابوس هام که تلخ بودن یادم هست اولی را حداقل دو سال یک بار میبینم آن هم در زمان مشخص در فصل زمستان, دومی را یک بار در اوایل نوجوانی دیده ام.

اولی: جنگ وحشتناکی رخ داده, زیرزمین های پناهگاهی در همه جای شهر درست کرده اند. سربازهای وحشی دشمن سرتاسر شهر پخش شده اند, یادم میافته داخل خانه یک چیز باارزش دارم دقیق نمیدانم چیست, یک چیزی مثل تابلو نفاشی یا شبیه به این. میروم تا بیارمش پیش خودم. کنار پله ها یک سرباز با صورت سیاه شده, چکمه های گِلی و با لخند چندش آورش که دندان های زرد زشتش بیرون میزند سد راهم میشود. نفسم بند میاید و مثل تمام وقت هایی که در خواب میترسم و هرچقدر به خودم فشار میاورم تا حرفی بزنم صدایم در نمیاید نمیتوانم کلمه ای از دهانم بیرون بیاورم, بلند بلند میخندد و با اسلحه اش روی پهلویم فشار میدهد تا جایی که میچسبم به دیوار ولی همچنان فشار میدهد نه میتوانم جیغ بزنم و نه حرفی بزنم. همیشه به اینجا که میرسد تمام میشود ولی تا دو روز در زندگی واقعی پهلویم درد میکند.

دومی را نمیتوانم به زبان بیاورم اذیت میشم, کابوس وحشتناک نبود مادر(ایشالا تا وقتی که نفس میکشم صدای نفسش رو بشنوم) است.

شمام اگر دوست داشتین در این چالش شرکت کنید البته سه تا از دوستان هم به دعوت من مجبور به شرکت کردن هستند(همین اندازه دیکتاتور گونه) به ترتیب: "نرگس" عزیز, "آقا رامین" و "جناب میرزا".

گفته بودم معذرت خواهی کرد؟؟

بین دانشکده ها رو هم با 206اش میرفت, هربار من رو میدید سرعتِ کمش کمتر میشد و چهره عبوسش عبوستر. آخرین روزهای وداع با دانشگاه بود, مقابل کلاسِ مهدیه منتظر بودم بیاید بریم بیرون. چون مهدیه ترم بعدی را باید بدون من سپری میکرد آخرین روزهای ترم هفتمان را باهم میگذراندیم. با مهدیه پله ها را یکی یکی پایین می آمدیم و طبق معمول او حرف میزد. دستی کیفم را گرفت, چهره اخمویی مقابل چشمم را و صدای مهربونی که با چهره همخوانی نداشت گوشم را نوازش کرد با این آوا: دخترم یه لحظه لطفا. با اینکه از دیدنش خوشحال نبودم و ازش بدم میمود ولی گفتم: سلام استاد. راستش را بخواهید مادرم روی آداب سلام دادن حساس است, یادمان داده تحت هر شرایطی بی ادب نباشیم. حتی چند بار قبل از این هم رو در رو شده بودیم و فقط بخاطر همان ادب سلام داده بودم البته بدون گفتن کلمه "استاد". اخمش محو شد و گفت: یادمه آخرین بار گفتی دیگه بعنوان استاد برام ارزش قائل نیستی, درسته؟؟ نگاهی به مهدیه کرد, معنی نگاهش رو میشد فهمید یعنی: تو برو پایین منتظر دوستت باش چند دقیقه ای با دوستت حرف دارم. مهدیه بلد بود چطور خود را به کوچه چپ بزند و با لبخند به نگاهش جواب دهد و فقط پایش را در پله ای پایین تر جا دهد, همان پله های عریضی که سه نفر کنار هم راحت از آنجا میتوانستند رد شوند.

من: خب درسته چون کارتون هیچ رقمه قابل توجیه نبود.

او: و نیست؟؟

من: بله همچنان نیست.

او: نمیخام بدونم چرا گفتی استاد.

من: چرا؟؟

او: بلدی چطور تحقیر کنی.

من: تحقیر کردن یا بیان حق؟؟

او: کار دیگه ای باهات دارم.

من: بفرمایید.

او: ببخش منو.

من: خیلی وقته بخشیدم.

او: ولی دلیل این رو میخام بدونم.

من: کینه خود آدمو اذیت میکنه, من عاشق خودمم دوست ندارم اذیت شم.

او: یعنی روح بزرگی داری؟؟

من: به کوچک نبودنش اطمینان دارم.

او: همچنان تحقیر میکنی.

من: نه فقط همچنان صریح حرف میزنم.

او: نمیخواستم اذیتت کنم, دست خودم نبود, تو برام یادآور خاطرات تلخ گذشته ای.

من: هیییم.. گذشت ها گذشته هم خاطراتِ تلخ خیلی دورتون هم تلخی چند ماه قبل.(به این جمله ام شک دارم, فقط دیدم داره اذیت میشه گفتم.)

او: به هرحال ممنون که بخشیدی.

رفت اتاق اساتید و مهدیه باز شروع کرد به حرف زدن: واااااااییی دختر فکر میکنی خیلی خوشش اومد؟؟ سوزوندی طفلی رو. مناعت طبع ات منو کشته. میخنده حرف میزنه. چه فازی هم گرفته بودی جان سمیه(هم اتاقیمون که ورودی بود) زیاد حرف میزد دیگه کلمات و جملاتش برام نا مفهوم بود واقعا کلافه شدم و گفتم: عزیزم خفه میشی؟؟ سرخوش خندید و گفت: میتونم حتی فدات شم. دیوونه است. :)

یادم رفت بگم, این معذرت خواهی کرد.

بی مزه دوست داشتنی.

بعضی وقت ها که در جدی ترین لحظات زندگی غرق میشوم، نقطه اتمام این خفگی، خنده بلندی است که به تمام افکارم نهیب میزند و میگوید: "شوخی شوخی زندگی رو جدیش نکن."

* میشه مضحک ترین، بی مزه ترین و یا حتی مسخره ترین جمله ای که به ذهنتون میاد رو بگید؟؟

"نوستالژی و متن بی سروتهِ مسخره"

توصیه دوستانه: اگر پست رو خوندید و حس کردید فقط وقتتون تلف شده پای خودتون از من گفتن

دیشب سحر کاملا مستبدانه با من قرار گذاشت که صبح با هم بریم مدرسه, اگه لازمه پس باید بگم سحر زنداداشمه و معاون مدرسه است. مستبدانه که میگم معنیش اینه, گفت: فردا با من میای بریم مدرسه همکارم نمیاد تنها هم میترسم. این بشر در حدِ هیییم اصلا ترسو بودنش حد نداره. ساعت نزدیکای نُه وقتی اومد پایین خونه ما من خواب بودم و مامان صبحانه حاضر میکرد, گفت تا اون صبحونه میخوره منم حاضر شم. بیست دقیقه ای مسواکمو زدم دست و روم رو شستم حتی کرم ضدآفتاب هم مالیدم به صورتم و یه استکان کوچولو چایی رو با دوتا خرما هورت کنان فرستادم به معده خالیم, وقتی من حیاط منتظر بودم اون لقمه آخر رو از دست مادر میگرفت. مادر باید بگم مظلوم ترین و در عین حال دیکتاتورترین فرد خونواده ماست, همیشه به همه گوشزد میکنم که شکوندن دل همچین زنی بی برو و برگرد مجازاتش جهمنه البته خدا از سر تقصیراتم بگذره پیرش کردم. نشسته بودیم ماشین به زور امیرمحمود رو متقاعد کردم که بچه ها باید صندلی عقب پیش عمه اشون بشینن, قدیما دوتا کوچه پایین تر دوتا سوپرمارکتی بود که با هم برادر بودن الان یکیشون مرده و مغازه اش هم نمیدونم چی شد که جاش خونه ساختن, این دوتا همیشه با هم مشکل داشتن یکی لاغر و دراز بود اون یکی چاق و کوتاه قد. تپله نسیه میفروخت و زبون چرب و نرمی داشت, درازه یکم تُخس بود نمیدونم چرا ازا ونجا رد شدنی یهو یادشون افتادم تازه من بچه بودم یه فیلم نشون میداد خیلی شبیه این دوتا بود اسمش یادم نیست شاید هم خواهر برادر بزرگترم تعریف کردن یادم مونده, فکر کنم تو فیلم تپله موهاش فرفری بود به هرحال تو این فکرا بودم که رسیدیم مدرسه, بابا ناتور دشت نرگسی رو که دستم دید گفت: هنوز تموم نکردی؟؟ این چند روزه هر وقت من کتاب رو گذاشتم زمین بابا برداشته خونده. مدرسه که میگم همون مدرسه کوفتی با معلمایی که اکثرا مزخرف و حال بهم زن بودن و منم پیش دانشگاهی رو اونجا خوندم بود. حیاط مدرسه یاد شیطنت هامون افتادم یکم نیشم باز شد, داخل که رفتم چهره اون معاون سیاهه کوتاه قده اومد جلو چشام و صورتم جمع شد, فصل هفده ناتور دشت نرگسی رو اونجا نرم نرمک خوندم راستش تا یادم نرفته بگم ناتور برام نه سلینجرش مهمه و نه هولدنش فقط و فقط برام نرگسیه تو هر کلمه اش تداعی یه پستشه تو کلمه بعدی تداعی لبخند و حتی گفتن: آداب و معاشرت بلد نیستمشه, راستش تا اینجا که عاشق ناتور دشت نشدم ولی ولی(میدونم دوبار نوشتم) اگه نگم شدیدا مجذوبش شدم دروغ گفتم. حتی الان که فصل نوزده رو هم تموم کردم میتونم بگم این دو فصل آخر مزخرف و مسخره بود فقط اول فصل هیجده و لحن دختره که تو کافه میخونه برام یادآور فرشته بود. فرشته همون هم اتاقی ترم یکم که تا سه ترم باهم بودیم یعنی تا فارغ التحصیل شدنش همون دختره که تمام "ر" های دنیا رو "غ" تلفظ میکرد و عاشق حرف زدنش با اون دهن گشاد و دندونای بزرگ بودم وقتی منو صدا میزد "پَغی" و من از ته دل میخندیم و میگفتم: چیه فِغشته, همون که یه شب مثل چی ترسیدم از پیشش خوابیدن و رفتم اتاق پریسا همون شبی که برا اولین بار تو عمرم آدم مَست از نزدیک دیدم و همون یه شب باعث شد چندشم بشه و حتی نتونم دیگه باهاش شام مشترک بخورم, میدونید اولین عکس العمل من برا همه چی یا چندشه یا حالت تهوع یا هردو باهم ولی بی انصافیه نگم خیلی دختر ماهی بود. رفتم کلاسی که سال تحصیلی 90-91 ردیف دوم مینشستم از کلاس عکس گرفتم و فرستادم برا همکلاسیای اون سال, نمیدونم کولر داشتن نداشتن یا چه مرگش بود, پنکه رو هم امیرمحمود راه به راه خاموش میکرد دعواش کردم گریه کرد, مامانش تحویلش نگرفت منم قربون صدقه اش نرفتم دید با گریه هیچی نمیشه اومد بوسم کرد و گفت: ببخش عمه جون بغلش کردم یکم بازی کردیم, بعد چند سال اونجا خون دماغ شدم, مسخره ام نکنید ولی بچگیام خیلی دوست داشتم خون دماغ شم که اونم سالی یه بار هم اتفاق نمیافته. وااای این خانما چرا اینجوری ان مدیره زنگ زده بود و هی آمار همکار غایب زنداداش رو میگرفت و اونم به دروغ میگفت: الان رفته حیاط مدرسه, الان داره فرم ارزشیابی پر میکنه آخر سر هم من بجاش امضا زدم خدایا ببخش باشه؟؟ راستی شنیدین میگن یه سال بخور نون و تَره یه عمر بخور نون و کَره. والا من تره رو بیشتر از کَره دوست دارم, آدم شکمویی هم نیستم ولی بخاطر علاقه ام و اینکه وقتی بزرگتر شدم پشیمون نشم و از خودم بدم نیاد شاید از این ضرب المثل تو زندگیم استفاده کنم.

این وسایل رو هم گویا از دانش آموزا گرفته بودن, احتمالا کلاس آرایشگری هم داشتن :))

اینم همون کلاس ما که هنوز هم پیش تجربیه :)

نمیدونم مشکل کار کجاست.

خواهر: با مانتو سبزم روسری سر کنم یا شال؟؟

من: روسری سه گوش

خواهر: آها این شاله باهاش خوب میشه.

من: :||

خواهر: بنظرت با لباسام چه کفشی بپوشم؟؟

من: اون قهوه ای چرم بدون پاشنه.

خواهر: آها اون مشکی پاشنه پنج سانتی عالی میشه.

من: :||

خواهر: فردا با چه تیپی برم پیش دوستم خوبه؟؟

من: اسپرت، راحت هم هست.

خواهر: نه رسمی میپوشم.

من: :||| بروو گم شووو دیگه ام از من نظر نپرس. دوست داری الکی آزارم بدی؟؟ وقتی خودت انتخاب کردی چرا نظر میپرسی؟؟ هان؟؟

خواهر: بشکنه این دست که نمک نداره، مردم هم خواهر دارن مام، برات مهم نیست ریخت و قیافه من؟؟ واقعا که. [حرص میخورد][خیلی شیک و مجلسی طلبکار میشود]

من: ببخش آبجی منظورم این نبود که.

خواهر: مهم اینه که برات مهم نیستم :|

من: :||||

وقتی قرار است در مورد پوشش من بحثی به میان بیاید. از کسی نظر نمیپرسم در نهایت خواهر جان میاد و خودجوش روسری رو عوض میکند، کفش دیگری را به من تحمیل میکند و با این جمله: "اگه من حواسم بهت نباشه گند میزنی به تیپت" از من جدا میشود.

آخرین ها...

اوایل روزهای جا خشک کردنم در بیان پستی با عنوان اولین ها نوشتم, طبق معمول یک پست معمولی بود. دقیقا طعم حس مبهم یا شاید هم حس قریبی که در دل من بود را مخاطب های اندک آن روزها هم با خواندن پست چشیدند, تا جایی که تاثیرش منجر به شروع چالش وبلاگی از جانب علی آقای گوهری شد. الان که فکر میکنم آخرین ها را هیجان انگیزتر از اولین ها می دانم, هردو به یادماندنی اند و جذاب اما آخرین یک چیز دیگر است. اولین تکلیف اش مشخص است اتفاق می افتد و میرود در آرشیو خاطراتمان اما امان از آخرین, آخرینی که به فاصله لحظه و ثانیه ای امکان تغییر دارد, میتواند جایش را به آخرین دیگری واگذار کند. چند روزی است که لحظه هایمان عطر شهید مدافع حرم گرفته است, دو ساعت اول را با گریه سپری کردم و نفرین برای وحشی های زمان, گریه مانند تمام گریه هایی که فکر کنم بخاطر تسکین غصه خوردن خودمان است و بس و اما فکر به تمام آخرین های جوانی که دور از فرزند, همسر و مادر رفت بقول بچگی هایمان پَر کشید و رفت پیش خدا پیش خود خدا.... آخرین لبخند.. آخرین بوسه برگونه فرزند کوچکش.. آخرین نگاه.. آخرین آرزو.. آخرین کلمه.. آخرین ثانیه ای که با هرکس سپری کرده و بالطبع برای هر کدام متفاوت است.. و باز آخرین آغوش مادر و هزاران هزار آخرین دیگر ......

آخرین فقط بعد از مرگ شروع نمیشود, همین چند لحظه قبل آخرین لحظه بود برای الانمان. به مانند اولین ها شما را دعوت میکنم به تمرکز روی آخرین ها.

آخرین دعا

آخرین نگاه

آخرین گناه

آخرین ثواب

آخرین نوازش

آخرین صراحت

آخرین خنده از ته دل

آخرین بوسیدن دست مادر

آخرین آرزوی دوست داشتنی

آخرینی که روی دلتان سنگی میکند

و

.

.

.

و از هرکسی که پست را میخواند تقاضا میکنم آخرین فاتحه تا الان را نثار روح همه شهدا کند...