"سکوت من صدای تو"

دنبال مهدیه میگشتم، یک آقا کت و شلوار پوش صدام زد ، برگشتم نمیشناختمش ، گفت روز اول دانشگاه همراه پدرم من را دیده. شماره بابا را میخواست .

درِ کلاس باز شد و استادِ دوست داشتنی من بیرون آمد، با خنده گفت: شماره دختر منو میخای چیکار ؟؟ همان آقا که حالا فهمیده بودم اسمش بابک است گفت: وقت دارین برا شما استاد و شاگرد گرامی قصه بگم ؟؟ من مشتاق شده بودم ، استاد هم از خدا خواسته قبول کرد و پیشنهاد داد بریم داخل کلاس ... شروع کرد:

 شغل آبا و اجدادی ما دامداری بود, وضعیت مالیمان با توجه به دید من و محیط اطرافم خوب بنظر میرسید , پسران خانواده های باکلاس اجازه پنج کلاس درس خواندن را داشتند, برایمان طوری جا افتاده بود که نه علاقه ای به تحصیل بود و نه انگیزه ای. از سال اول تحصیل هرازگاهی مردی را میدیدم که جایزه به دست به مدرسه ما می آمد, آن زمان هدف و ماموریتش را نمیفهمیدم چون آمدنش محدود به مدرسه نبود, حتی با اهالی هم معاشرت پیدا کرده بود, نفوذش تا جایی زیاد شده بود که رضایت چند خانواده را برای تحصیل دخترهایشان هم جلب کرده بود. پنج سال سپری شد و من کمی قد کشیده بودم, پدرم بجای گله بره ها که عصرها میبردمشان بیرون مسئولیت گوسفندها که کاری تمام وقت میطلبید را به من سپرده بود. چند روزی از مهر میگذشت باز همان آقا آمد روستا, به خانه تک تک بچه ها میرفت نوبت خانه ما شد و با اصرار و خواهش پدرم را راضی کرد و من را در یک مدرسه راهنمایی شبانه روزی ثبت نام کرد. سه سال هم اینگونه گذشت, دیدم بازتر شده بود, هدف پیدا کرده بودم, حتی مطالعه ام از کتاب های درسی رسیده بود به خواندن مجله و کتاب های غیر درسی که در مدرسه موجود بود و شدیدا علاقمند به درس و اجتماع بزرگتری که فقط در تصوراتم بود. ولی پدرم امکان نداشت اجازه ادامه تحصیل به من بدهد, مدرسه را وقت تلف کردن میدانست, با اینکه میدانستم سه سال راهنمایی هم در رودوایسی آن مرد مانده بود و اجازه داده بود خواستم شانسم را امتحان کنم پس دست به دامن مدیر مدرسه شدم ولی حرف او هم اثری روی پدرم نداشت. نا امید شده بودم, خودم را با این تفاسیر توجیه میکردم که: این هم سرنوشت ماست, خدا اینگونه خواسته ....

نمیدانم چند روز از پاییز گذشته بود که آقای مدیر با مرد جادویی خانه ما مهمان آمدند, نمیدانم جادوی اینبار مرد چه بود, با چهره خندان از خانه بیرون آمد. با این حرف پدرم قصه را پایان میدهم: من پسرم را از سر راه نیاوردم بگذارم برود مدرسه, جان این بچه است و جان گوسفندانم فقط به احترامِ خواهش این مرد میگذارم برود مدرسه.

آن مرد جادویی پدر این خانم هستن , حالا من حق دارم شماره شان را داشته باشم ؟؟

همان آقای "بابک" نام رییس یک مرکز فرهنگی در یک منطقه وسیع بود و دانشجوی ارشد علوم سیاسی :)