"سکوت من صدای تو"

همه میدونن که خیلی اتفاقی رفتم مهندسی پزشکی, این از این.

دانشگاه زیاد چیز شاخی نبود برام, فرزند آخر خونواده هم هستم تجربیاتی هم از برادرا و خواهر بزرگترم کسب کرده بودم. اولین و مهم ترین اتفاقی که افتاد برمیگردد به روز ثبت نام, خیلی خودجوش موقع پیاده شدن از ماشین تنها چادری که داشتم و موقع مسجد رفتن سرم میکردم رو سرم کردم. اولین واکنش پدرم خنده از ته دل بود و گفتن این جمله: بو نمندی؟؟(این چیه؟؟) توضیح دادم که دوست دارم همین, البته به این معنا نیست که من الان یک دختر چادری حساب میشوم. به نظر بابا ضرورتی نداشت ولی پدرم همیشه سعی میکند به خواسته هامون احترام بگذارد, فقط پیشنهاد داد چادر ملی بخرم چون معتقده داخل چادر ساده گم میشوم. به هرحال ثبت نام کردم و اتاق 2/4 در خوابگاه را هم تحویل گرفتم. 

ترم اول: چند هفته اول که گذشت حس خوبی نداشتم, فکر میکردم حیف شدم, قرار است از آمال و آرزوهام دور شوم. واقعیت میتوانستم موقع کنکور یا حداقل انتخاب رشته به توصیه های خانواده ام بیشتر اهمیت بدهم ولی ندادم به هرحال راهی بود که انتخاب کرده بودم. کلاس آزمایشگاه فیزیولوژی کمی از این کسالت میکاست. درسم خوب بود مثل همیشه ولی آزمایشگاه و هر چیز عملی برایم جذابتر است و بالطبع یادگیری و فعالیتم بهترتر. اتاقمان چهار نفره بود(من, مهدیه, فرشته, مهتاب) ولی درواقعیت میشد اتاق هشت نفره ندا به عنوان مهمان میماند, پروین و ندا چاقه هم همیشه خدا اتاق ما بودن. آخرهای ترم این صمیمت های بیش از حد باعث درگیری شد و تقریبا بجز من همه اشون درگیر شدن باهم. نمره های آنچنان عالی نداشتم, و نهایتا معدلم شدم 15/73 فکر کنم.

ترم دو: از بچگی نمره های نیم سال اولم همیشه بهتر از نیم سال دوم بوده, در هوای سرد درس خواندن یا کتاب خواندن برایم لذت بخش تر است, در هوای بهاری حال و هوای شاعری و عاشقی دارم. مهم ترین اتفاقی که افتاد آشپزی روال بهتری پیدا کرد, من و مهدیه با هم پخت و پز میکردیم هرازگاهی فرشته هم همراهی میکرد. هیچ کدام زیاد خوابگاه نمیماندیم تا یه روز تعطیل میدیدیم خانه هامون بودیم. کم کم با همکلاسی ها صمیمی تر شدم. یک روز قبل از امتحان ریاضی دو, سر یک موضوع مسخره اعصابم خورد شد طبق بارم بندی که استاد بانمک خانم حمیده خانم در اختیارمان گذاشته بود توانستم اندازه نه نمره بخوانم, و در عین ناباوری سه و نیم نمره هم از انچه سر کلاس خوانده بودیم یادم بود بالاخره با 13 پاس شدم. معدلم نزدیکه 15 بود حدودا 14/90. اردیبهشت ماه اردوی جمکران از طرف دانشگاه ثبت نام کردیم, طی هفت روز اردو با مهدیه آتیشی نماند که نسوزانده باشیم. مسئول برگزاری اردو کسی نبود جز آقای "ش" که نمیدانم با چه کلمه ای توصیفش کنم, شوخ؟؟ مرد گُنده شیطون؟؟ باحال؟؟ دیوونه؟؟ جلف؟؟ لوس؟؟ مهربون؟؟ موقع برگشت, مسیر بصورت دلبخواه تغییر داده شد و سر از "ماسال" ویلای برادر آقای "ش" در آوردیم, فکر کنید یک اتوبوس دختر با چند تا مسئول خانم و یک ماشین پریشا با پلاک قرمز اداری, باور کنید بساط قلیان را با دوتا چشم سبز خودم دیدم. فقط بگویم که اردوی هفت روزه ما ده روز طول کشید.  

ترم سه: کم کم جدی تر شدم, میدانستم که بالاخره قرار است فارغ التحصیل این رشته بشوم پس آسان گرفتن و بی توجه بودن باید که سرمی آمد. شبنم یا همان جِسی هم با ما هم اتاقی شد, اوایل به هم عادت نکرده بودیم و رابطه خیلی سردی داشتیم بعدها با هم کنار آمدیم. حافظه زیاد خوبی ندارم پس لابد اتفاق آنچنانی در این ترم رخ نداده که بتواند در ذهنم ماندگار شود. معدل این ترمم دقیق یادم هست: 16/98.

ترم چهار, پنج و شش: درس میخواندیم, شیطنت میکردیم. معمولی گذشت با بالا و پایین های معمول دانشجویی. ترم شش تغییر اتاق دادیم و رفتیم اتاق 3/7, اتاقمان در طبقه دوم و لاین اول عالی بود چون طبقه دو را کلا خالی کردند مجبور به نقل مکان شدیم. با مهتاب یک ترم, با فرشته سه ترم و دو ترم هم با شبنم سر کردیم. و اما ترم شش فرشته ای جدید و کُرد زبان شد هم اتاقی من و مهدیه بهتر است بگویم ما با فرشته که دانشجوی ارشد بود هم اتاقی شدیم. زمان کلاس هایمان طوری بود که درواقع اتاق تک نفره داشتیم, زیاد همدیگر را نمیدیدیم و این موضوع تلنگری شد برای رفتن سراغ سلفی که از ترم دو حتی نزدیکش هم نشده بودیم. نمرات ترم چهار و شش ام خوب شد یعنی معدل "الف" شدم. ولی ترم پنج تجزیه و تحلیل سه واحدی را حذف کردم و مدارمنطق سه واحدی که قبل از امتحان نمره نوزده برایش در نظر گرفته بودم رو با 9/75 افتادم و ترم بعد نوزده رو گرفتم. همیشه پرجنب و جوش بودم و هستم به همین دلیل فعالیت هام فقط در حد کلاس رفتن و برگشتن نبود, در دوره های هلال احمر شرکت کردم, برنامه ای همایشی بود حتما خبرم میکردند. یه مدت کوتاهی در سایت دانشگاه کمک کردم ولی نتوانستم ادامه بدهم, مدتی عضو تیم والیبال دانشگاه بودم ولی سطح بیش از حد پایین تیم اذیتم کرد و ترجیح دادم ادامه ندم.

ترم هفت: آخرین ترم کارشناسی با روزهای شلوغی سپری شد, کارآموزی داشتم و مجبور بودم هفته ای حداقل دو روز بیمارستان باشم, اواسط ترم هفت نتیجه آزمون استخدامی آمد, نتیجه ای که همه فکر میکردن آینده شغلی ام تضمین شده, حتی فائزه که از هم اتاقی ام شنیده بود بدون در زدن وارد اتاق ما شد و خیلی شیک و مجلسی رو به من گفت: خدا شانس بده, مُهره مار که داری همه بچه ها و اساتید دوست دارن اینم از کارت که جور شد و بعد رفت. یادم هست دو ساعت با سمیه به حرفش خندیدیم. که آن هم بعد از شش ماه تلف شدن وقتم علوم پزشکی فرمودند: عه وا ببخشید این همه بردیم آوردیمتون باید 23آبان فارغ التحصیل میشدی ولی رو مدرکت نوشته زمان فارغ التحصیلی 30 دی پس بدو برو خونه اتون. اواسط ترم هفت همایش ملی رباتیک برگزار کردیم بجز استادمون که دبیر علمی همایش بود همه عوامل اجرایی از دانشجوها بودن, این برنامه نیز چند هفته ای مشغولمان کرد. در آخر یادگاری که از دانشگاه برایم ماند دو تا لوح تقدیر بود.

طولانی نوشتن آن هم از نوع تعریف و روایت برام سخته, حوصله ام سر میره. از اساتید خوب و دوست داشتنی از استادهای نچسب و دوست نداشتنی هم ننوشتم, از سویل از بهروز از دعواها از شوخی ها از خوش گذشتنا از تصادف ادیب از علی که قرار بود از مشهد پارچه سبز برایمان بیاورد ولی هیچ وقت قطارش به مشهد نرسید ننوشتم. از اون استادی که روز تولدم بعد از خوردن شیرینی مزه پرونی میکرد. حتی نگفتم ترم آخر سمیه و سولماز باهامون هم اتاقی شدن. از رقص های شبانه خوابگاه که من بدون لباس مجلسی حتی از رو تختم بلند نمیشدم, از پریسا تنها دوست واقعی دانشگاهم که ترم آخر هم اتاقی هم شدیم از حاج آقای دانشگاه که به پیشنهاد آقای "ش" قصد صیغه کردن مادربزرگ پریسا رو داشت ولی غافل از اینکه وی همسری قوی هیکل و قلدرتر از حاج آقا داشت همون حاج آقایی که به بهونه دیدن عکسای نمایشگاهی که مهدیه کف دستش گذاشته بود کل عکسای یه پوشه از گوشیم رو دید بی انصاف زوم هم میکرد و ....

این پست آقاگل سبب نوشته شدن این پست شد. حتی میتونه پستی که قرار بود به پیشنهاد فروزان با عنوان خوابگاه بنویسم رو هم دربربگیره. :)

یه پست طولانی برا یه هفته ای که نیستم.