"سکوت من صدای تو"

من واقعا به جمله "هرچیز که در جستن آنی آنی" اعتقاد دارم. و این دوتا پیش آمد جلو روم میذاره اولی خواستن و تونستن و رسیدن و تهش چشمای قلبی قلبی و ذوق اینا ولی دومی، امان از دومی که خیلی ترسناکه. اکثر آدما با غم هاشون آثار ماندگار خلق میکنن، شاید هم ذات غم همینه که نوشتن رو درون آدم ها به غلیان درمیاره. ولی من هیچ وقت دوست ندارم برا کمبودها، نبودها، نشدن ها و از دست رفتن ها بنویسم. وقتی حالم خوبه راحتتر میتونم کلمات رو کنار هم چفت کنم، نه که الان حالم بد باشه نه بد نیست، نگرانم، مضطربم و برا همین دوست ندارم از نگرانی هام بنویسم، منتظر اتفاق های خوبم، اتفاق های خوب از راه برسن و من با یه عالمه انرژی و هیجان شیرین بنویسم ازشون. یه ترس مسخره دارم، ترس از متمرکز شدن رو استرس ها، به استرس ها فکر نمیکنم مبادا فکر کردنم، نوشتنم ازشون بهم نزدیکترشون کنه. دیشب یکی بهم گفت: هر حرفی که شک و تردید تو دلت میندازه بنظرت ترسناکه! خیلی درست گفت خیلی.